Naast de succesvolle races van de vrouwenacht- en dubbeltwee, vielen er deze ochtend ook twee tegenvallers te verwerken. Met name van de mannenacht werd vooraf veel verwacht. Ze konden het in de herkansingsrace niet waarmaken.
Boegroeier Vincent van der Want zocht na afloop naar een verklaring. “Voor dit WK verliep alles perfect, René Mijnders heeft ons geweldig gecoacht en de sfeer in de groep was uitstekend. We hebben geen enkele keer gedoe gehad. Ik denk dat ik nog nooit zo’n goed gevoel heb gehad bij een ploeg.” Het verklaarde wellicht waarom roeiers en coaches voorafgaand aan dit toernooi in verschillende media aangaven zelfs voor goud te willen gaan en de beroemde Deutschland Achter te verslaan. “Maar het lijkt erop alsof we hier niet pieken. Daar kom je pas tijdens het toernooi achter.”
Steun net als o.a. Wouter Weerheijm de onafhankelijke roei-journalistiek, doneer hier aan NLroei. Bedankt!
Krachtsexplosie
Het eerste deel van de race verliep nog voorspoedig. Achter het leidende Groot-Brittannië werd het sterk startende Canada en de jonge ploeg van Roemenië op afstand gehouden. “Dat was juist waar we het in de voorwedstrijd hadden laten liggen. Dat moesten we niet nog een keer laten gebeuren. Het ging dus volgens plan en voelde ook niet eens zo zwaar. Maar vanaf de laatste 500 meter lukte het niet meer goed te versnellen. In voorgaande toernooien ontstond er als het liep echt een krachtsexplosie. Die bleef nu uit”, aldus Van der Want.
Duitsland
De 32-jarige routinier kon niet anders concluderen dat de topvorm ontbrak. Hoe dat kan was ook voor hem nog gissen. “Topvorm is soms ongrijpbaar, dat blijkt nu wel. De eindsprint was juist onze kracht, nu zijn we erop verslagen. We misten daar het gemak en de achteloosheid die we eerder wel hadden.” Hij kijkt dan ook met verwondering naar de Duitsers. “Die zijn altijd goed. Ik ben toch wel benieuwd naar hoe zij dat doen. Dat is echt knap werk.”
Van Sprang
Ook Niki van Sprang uit de dubbeltwee die in de voorwedstrijd nog zo verrassend zegevierde, maar nu teleurstellend vierde werd, was kort na de race nog zoekende naar antwoorden. “Ik wou dat ik een beter verhaal had, maar op de een of andere manier lukte het niet. Vier dagen terug voelde het roeien als een doorlopend wiel. Nu konden we dat gevoel minder goed oproepen. Het voelde alsof het eerste wedstrijd van een toernooi was en dat we lengtes voor lagen maar toch helemaal stuk gingen. Alleen lagen we achter in plaats van voor.”
Pauze
Een verklaring zou kunnen zijn dat de ploeg na de gewonnen voorwedstrijd vier dagen moest wachten op een nieuwe race. “We ontliepen daarmee weliswaar de herkansing, voor ons was het wel nieuw en een andere routine. Het betekende zelf een afstandje doen om toch nog een intensieve prikkel te krijgen. Misschien was de pauze tussen de wedstrijden wel iets te lang, ik weet het niet”, aldus de roeier van Pampus.
Optrekken
Tevredenheid was er duidelijk wél bij Lisa Scheenaard en Roos de Jong. Na een bloedstollende race wisten zij het puntje van hun dubbeltwee nog net voor die van de Chinezen te drukken en zich daarmee te plaatsen voor de finale. “Ik ben heel erg blij. In de voorwedstrijd hadden we moeite in het begin van de race, nu ging dat duidelijk beter. We wisten dat Nieuw-Zeeland ergens langszij zou komen, maar we konden ons goed optrekken aan hen. Tot lang in de race verliep het goed”, aldus De Jong.
Slordig
Volgens Scheenaard was het tweede deel minder. “We wisten van de heats dat China een sterk eindschot had, dus het was nog behoorlijk oppassen geblazen. We gingen slordiger roeien. Dat moet in de finale echt beter. Als we daar ons beste roeien blijven vasthouden, kunnen we denk ik wél aanhaken bij Nieuw-Zeeland. De verschillen in ons veld zijn nu eenmaal bijzonder klein. Soms is dat frustrerend maar het biedt ook kansen. Alles is daardoor nog mogelijk.”
