Rob Robbers coacht ruim dertig jaar. Eind vorig jaar zakte hij op een ochtend in elkaar. Door adequaat ingrijpen van een aantal geneeskundestudenten uit de zware mannenequipe kan hij zijn verhaal nog navertellen.
Het is een druilige woensdagochtend in november als Robbers in alle vroegte naar de Bosbaan gaat. Hij hielp toen sinds twee maanden Nico Rienks bij het Project 2020 dat is opgezet om fysieke talenten zonder roei-achtergrond in korte tijd naar de top te helpen. “Het ging om een vroege training om 7 uur. Ik merkte verder niets. Het enige wat ik achteraf als signaal kan bestempelen, is dat ik vlak na de training even dacht dat het fijn zou zijn als ik zou kunnen zitten.”
Foute boel
De roeiers en coaches hebben het over de riemafstelling. “Die zou misschien lichter moeten voor de Hel van het Noorden die dat weekend zou plaatsvinden. Ik stond uit te rekenen wat er precies moest gebeuren. Net op het moment dat Nico het te lang vond duren, viel ik ineens om. Gelukkig ving hij me op.” De tweevoudig olympisch kampioen heeft meteen door dat het foute boel is. Hij heeft eerder meegemaakt dat iemand zo ineens in elkaar zakt en twijfelt niet: hartfale
Support NLroei via iDeal of PayPal, klik hier!
Reanimatie
Rienks zegt tegen de meiden dat ze de jongens uit de zware mannenequipe moeten halen die hij net langs de loods heeft zien lopen. Hij weet dat er een aantal vergevorderde geneeskundestudenten tussen zit. De roeiers Peter van Schie, Kaj Hendriks en Boudewijn Röell beginnen met reanimeren, stuurman Peter Wiersum snelt naar het Olympisch Trainings Centrum om een AED-kistje te halen. Snel daarna komt de ambulance die hem naar het VU-ziekenhuis brengt.
Ribben
“In de ambulance moest ik blijkbaar nog een keer gereanimeerd worden. Eenmaal daar aan gekomen, ben ik meteen geopereerd en is er een veertje in het bloedvat dat dicht geslibd was, gestopt. Dit alles is binnen 45 minuten gebeurd,” zegt Robbers. Hij heeft geen idee waar hij is en wat er is gebeurd als hij wakker wordt. “Ik had enorme pijn aan mijn ribben. De jongens hebben zo hard hun best gedaan om mij te reanimeren dat mijn ribben flink gekneusd waren.”
Pacemaker
Een intensief hersteltraject volgt waarbij hij later zelfs nog een keer geopereerd moet worden. Een pacemaker wordt ingebracht. “’s Nachts ging mijn hartslag nog wel eens richting de twintig slagen per minuut. Dat vonden ze toch wel wat riskant worden”, vertelt hij met een glimlach. Robbers heeft altijd al een groot (sport)hart, dus hij kijkt niet enorm op van zijn lage hartslag. Maar ergens vindt de coach het wel prettig dat hij het apparaat heeft. “Het geeft toch wat zekerheid.”
Gezin
Zijn hartaanval heeft de nodige impact op de roeiwereld. “Ik heb echt zoveel reacties gekregen van mensen die ik van vroeger of juist van nu kende. Ongelooflijk.” Ook heeft het de nodige weerslag op zijn gezin. Alle leden daarvan zijn flink actief in de roeiwereld. Zijn vrouw Jos Compaan is voorzitter van Willem III en roeit in een fanatieke door hem gecoachte veteranenacht van Willem III. Zijn kinderen Freek en Karien zijn op hoogste nationale niveau actief. Karien schurkt op dat moment zelfs tegen de olympische vrouwenselectie aan. “Het scheelt dat ze niet op de Bosbaan aanwezig waren, toen het gebeurde. Toevallig had Karien net een ochtend vrij.”
Nuchter
De roeister van Nereus moet vlak na het gebeuren een trial op de Bosbaan varen en verzaakt niet. Later in het seizoen maakt ze indruk als reserve en mag ze op het laatste moment zelfs nog als roeister in de twee-zonder afreizen naar Rio de Janeiro. Freek kent als slagman van de Nereus-acht een topseizoen en wint bijna twee keer van de Holland Acht. “Het maakt me ongelooflijk trots dat hun leven en hun prestaties er niet onder geleden hebben. Ze hebben alles heel nuchter bekeken.”
Oorzaak
Inmiddels is Robbers bijna weer de oude. “In principe kan ik alles weer, al laat ik op de fiets een hellinkje nu wat vaker links liggen.” Hij weet nog steeds niet waarom het nou precies is misgegaan. “Ik voldeed aan geen enkele risicofactor en ook mijn andere bloedvaten bleken gezond.”
Taart
Uiteraard wilde hij de roeiers die hem reanimeerden snel bedanken. Na overleg met hoofdcoach Mark Emke bracht hij een keer taart mee voor na de training. “Ik worstelde ermee hoe ik dat moest aanpakken. Aan de ene kant ben ik hen eeuwig dankbaar en zou ik niet genoeg kunnen doen omdat te laten blijken, maar ondertussen wil je ook niet hun voorbereiding op de Olympische Spelen in de war brengen.”
Toeval
Hij haalt aan hoe een andere roeier uit de zware mannengroep, Olivier Siegelaar, vlak voor de Spelen een meisje redde van een verkrachting. “Ook hier is de samenloop van omstandigheden bizar. Hij komt toevallig net op het moment aan dat het bijna mis gaat en is toevallig een olympische roeier die de man in de kraag kan vatten. Hetzelfde geldt voor mijn situatie. Als de mannen die ochtend gewoon waren gaan krachttrainen in plaats van roeien, had ik hier vermoedelijk niet meer gezeten.”
©NLroei, 19-9-2016
