Niet zo heel lang geleden was er een tijd dat Nederland maar een paar boten met medaillekansen had. Michiel Bartman en Diederik Simon waren – doorgaans samen – ruim een decennium bemanningsleden van de ploegen met potentie. Simon werd in meerdere opzichten de bouwmeester van Nereus en belandde in de NLbondscoachstaf. Bartman raakte wat uit beeld, want hij stak de oceaan over en vestigde zich in de Verenigde Staten.
En dat terwijl hij ruim tien jaar lang als slagroeier de gezichtsbepalende factor was als het op eindtoernooien om de knikkers ging. In 2004 haalde hij bij de spelen van Athene als slag nog een keer uit en haalde met de Holland Acht zijn derde olympische medaille binnen: zilver. In de tijd dat hij aan de wereldtop stond, bouwde hij een bijzondere blikkengalerij op: drie stuks bij WK’s en drie olympisch, waaronder goud van de Holland Acht in ’96.
Maak NLroei mede mogelijk, doe mee aan de crowdfunding, dat kan hier. Alvast bedankt!
De massa van zijn eremetaal is aanzienlijk, nog veel zwaarder is zijn overmaat aan ervaring. Tegenwoordig put hij als coach daar volop uit. Veel van zijn werk zien wij niet, want hij leeft met zijn gezin in de USA. Maar via Linkedin mengde hij zich laatst in een onvervalste discussie naar aanleiding van de open brief van Toine Vergroesen. Hij vindt dat de toproeiers zich in eigen land te weinig laten zien en daardoor hun voorbeeldfunctie richting junioren niet goed vervullen.
Overbrugbaar
Via zoom licht Bartman zijn jeugdherinneringen toe. “Als junior vond ik het inspirerend om toproeiers te zien presteren op de wedstrijden waar ik zelf ook uitkwam. Later was het heel stimulerend om in hetzelfde veld te starten. Ongetwijfeld roeiden zij toen niet op het scherpst van de snede, maar als we er ongeveer tien seconden achteraankwamen leek het gat overbrugbaar. Dat motiveerde om door te gaan.”
Toen hij zelf bij de gevestigde orde hoorde, kwam hij vaak op Nederlandse wedstrijden uit. “Hoe dan ook roeiden wij veel meer wedstrijden dan de bondsequipe tegenwoordig doet, dat was voor ons ook nodig om in vorm te komen. De wedstrijdervaring uit het seizoen zorgde voor een optimaal resultaat bij het eindtoernooi.
Doorontwikkeld
Hij snapt volledig dat er tegenwoordig een andere methodiek is. “De sport heeft zich doorontwikkeld er is meer kennis uit de wetenschap, de trainingsaanpak is anders. Het werpt vrucht af. Prachtig om te zien hoe goed het gaat met de oranje equipe. Ik snap de fans ook goed dat ze de bondsroeiers daarom graag in Nederland zien uitkomen.”
De olympische finale in Athene was zijn laatste roeiwedstrijd. “Toen de boot in de schragen lag, voelde ik letterlijk iets energetisch wegvloeien. Het liep van mijn hoofd via mijn voeten het lijf uit. Klaar was het, het voelde als volbracht”, herinnert hij zich na twintig jaar nog goed.
Coachen
Het werd na Athene tijd voor wat anders. Samen met zijn onafscheidelijke ploeggenoot Diederik Simon bezocht hij Co Rentmeester, de Nederlandse Amerikaan die na zijn toproeicarrière als fotograaf mondiaal furore maakte.
Rentmeester attendeerde hem op een coachvacature bij Vesper bootclub. Daar kon Bartman aan de slag. Hij diende er ruim zes jaar, ging vervolgens onder andere naar Harvard en Temple University om uiteindelijk weer neer te strijken bij Thomas Jefferson University. Bartman is daar hoofdcoach van de vrouwenboten.
(tekst gaat verder onder de foto: het werkterrein van Michiel Bartman te Philadelphia)
Regels
Zijn ploegen komen uit in de NCAA, een competitie voor collegeploegen. Het merendeel van de wedstrijdroeiers in de USA komt daarin uit. Het kent vele regels en regeltjes, een gevolg ervan is dat de toppers die aan de competitie deelnemen pas in april of mei beschikbaar zijn voor het nationale team. Rijkelijk laat om internationaal nog wat in de melk te kunnen brokkelen. Technisch USRowing-directeur Josy Verdonkschot is bezig daarin verandering te brengen.
“Mijn club is in Philadelphia gevestigd, dat is waar het voor mij in de USA begon en ik mijn vrouw heb leren kennen.” Zijn Judith is Nederlandse, maar woonde al in de Verenigde Staten. Ze leerden elkaar kennen op een NL-Borrel. Het stel heeft twee kinderen: Lily (13) en Marnix (7).
Leven
Het leven in de USA bevalt de Bartmannen goed. “Over het algemeen zijn de mensen heel vriendelijk. Er zijn ook dingen die totaal anders zijn dan in Nederland. Het verschrikkelijk slechte wegennet, bijvoorbeeld. Ook is er gewapende bewaking op de school van onze kinderen. Een gepensioneerde sheriff waakt er over de veiligheid van de schoolkinderen, dat blijft toch een apart fenomeen.”
Regelmatig komt hij in Europa. USRowing vroeg hem herhaaldelijk bondsploegen te coachen en hij reist om de zoveel jaar naar Nederland. “Ik ga dan altijd even naar Nereus. Diederik Simon heeft me rondgeleid op de vereniging. Prachtig om te zien hoe het gebouw is gerenoveerd.” De talentfabriek aan de Berlagebrug kan weer jaren vooruit.
