NLroei pakt de draad van de serie over ongewenst gedrag weer op. Hier staan de eerdere afleveringen: deel I, II, III, IV en V. Daarbij gaat het om getuigenissen van mensen uit onze roeisport, het zijn allemaal geanonimiseerde verhalen. De redactie is ook benaderd door mensen die hun verhaal in vertrouwen deelden, maar op de valreep geen toestemming verleenden voor publicatie. De belangrijkste reden? Angst voor represailles. Ook de vertrouwenscontactpersonen van de KNRB – Pieta van Dishoeck en Gertie Dekker – kennen soortgelijke ervaringen. Zij vinden dat iemand die iets naars is overkomen, daar niet mee rond moet blijven lopen.
“Ik heb serieus meldingen gekregen waarvan ik dacht ‘dit is zo ernstig, dit moet naar de tuchtcommissie’. Maar dan willen de klagers het uiteindelijk niet doorzetten. Het kost ze veel te veel. Het rakelt nare gevoelens op. Je moet je verhaal vertellen aan mensen die je niet kent. Schaamte kan – onterecht – een rol spelen. Zo van: ‘Wat heb ik verkeerd gedaan? Waarom heb ik mij dit laten overkomen?’ Of men wil pijn uit de weg gaan. En dat is uiteraard te begrijpen”, zegt Van Dishoeck.
Steun NLroei, doe mee aan de crowdfunding, dat kan hier. Bedankt!
Als klinisch psycholoog ziet zij wat een traumatische ervaring met mensen doet. “Zoiets kan uitmonden in PTTS, een posttraumatische stressstoornis. Als dat is veroorzaakt door ongewenst gedrag van anderen, is het in het algemeen belangrijk dat er een verschuiving plaats gaat vinden. De pijn zou niet bij het slachtoffer moeten liggen, maar bij de dader”, vindt Van Dishoeck.
Anoniem
Ze legt ook uit wat vertrouwenscontactpersonen doen. “In de eerste plaats zijn wij een luisterend oor. Eén van ons hoort aan wat iemand die iets meegemaakt heeft is overkomen. Dan geven wij een advies en treden op als procesbegeleiders, dit betekent dat we vooral doorverwijzen. Maar we rapporteren ook aan het bondsbestuur, uiteraard in overleg met de klager. Dat rapporteren kan ook anoniem. En ik vraag ook altijd bij het bestuur wat er mee is gedaan. Laat ook duidelijk zijn: wij kunnen geen boetes opleggen of zoiets. We zijn immers geen politieagenten. Wel kunnen we bijvoorbeeld adviseren om een zaak aanhangig te maken bij de tuchtcommissie, of aangifte te doen bij justitie.”
Maar NLroei kent de verhalen van klokkenluiders die na hun openbaringen te maken kregen met represailles. Er zijn ook voorbeelden van journalisten die tegen zijn gewerkt na publicatie van kritische artikelen. Anderen die zelfcensuur plegen omdat ze vrezen te worden geboycot. Atleten (mannen en vrouwen) die hun verhaal niet doen omdat ze bang zijn voor hun positie, ‘lekken is vertrekken’ zou er van hogerhand zijn gezegd. Of bijvoorbeeld junioren die heel voorzichtig hebben geklaagd bij hun verenigingsbestuur, waarna hun klacht ‘vertrouwelijk’ is besproken met de (vermeende) dader en er beterschap is beloofd, maar zodra die onbespied de kans kreeg, de kinderen toch weer de volle laag gaf. En ook nog eens extra want er was geklikt.
Preventie
Kortom, de roeiwereld kent (waarschijnlijk) niet de hoeveelheid excessen zoals die in de turnwereld plaatsvonden, toch is een (ogenschijnlijk) beschaafde sport als roeien zeker niet vrij van ongewenst gedrag. Gertie Dekker vindt het daarom belangrijk dat er veel wordt gedaan aan bewustwording en preventie. “Vaak zijn mensen zich niet eens bewust van hun kwalijke gedrag. Daar kan doelgericht verandering in worden gebracht. Net zoals dat het binnen verenigingen goed is als de leden elkaar vaker aanspreken op ongewenste zaken. Dat helpt leed voorkomen.”
Gertie Dekker en Pieta van Dishoeck zijn de vertrouwenspersonen van de roeibond. Hun contactgegevens staan hier. Mensen die hun ervaringen met een NLroeiredacteur willen delen, kunnen een mailtje sturen naar info@nlroei.nl.
