Het kan verkeren deel twee, na Mark Emke heeft Josy Verdonkschot een functie elders gevonden. En wat voor één: hij wordt de technisch directeur van misschien wel (in potentie) het grootste en sterkste roeiland ter wereld: the United States of America. Hij is er blij mee, ziet het als een uitdaging en hij denkt ook dat hij de juiste man is om deze klus te klaren.
“Ik moet de structuur gaan verbeteren, maar dan wel op een duurzame manier. Het moet op de atleten zijn gericht. En er moet worden gepresteerd”, zegt Verdonkschot. Dat laatste lukte USRowing het afgelopen jaar in elk geval niet zo lekker: nul (zegge 0) roeimedailles in Tokyo. Coach Verdonkschot had er met de roeisters van ons miniatuurlandje er alleen al drie. De voormalige lichte-achtroeier – hoogtepunt: finale in Luzern – van Nereus/Amsterdam versloeg bij het verkrijgen van deze baan niemand minder dan Steve Redgrave. Dat is toch de meest winnende roeier van de wereld en toevalligerwijs ook nog eens de performance director van het als een komeet omhoog geschoten China.
Duurzaam
“Er wordt van mij verwacht dat ik iets ga neerzetten dat ook in de toekomst kan blijven werken. De Verenigde Staten hebben een enorm potentieel aan roeiers en roeisters, maar de output is niet in verhouding. Het wordt mijn taak de efficiëntie te gaan verbeteren. Er zijn mogelijkheden, ik zie kansen. Bijvoorbeeld als het gaat om de aansluiting van college-roeiers op de nationale top. De Nederlanders die in Amerika studeren konden zich vrij maken voor het nationale team van oranje. Dus is er een weg. Ik denk dat het een voordeel is dat ik uit het buitenland kom en er met een eigen visie naar ga kijken. En ik krijg waar mogelijk de vrije hand. Ik verheug me er enorm op, ook op het contact met roeiers en coaches”, vervolgt hij.
Tam-tam
Hoewel Verdonkschot aan de andere kant van de Atlantische oceaan gaat werken, is de roeiwereld compact, zo bleek. “Ik ben vrij recent benaderd. Dat ging zo: een Amerikaanse roeister nam contact met me op met de vraag of ze een tijdje in Nederland kon meetrainen. Ik heb haar uitgelegd wat mijn situatie was. Afijn, via de tam-tam is het toen rondgegaan dat ik mijn handen vrij zou hebben. Lang verhaal kort: vervolgens zat ik een gesprek met de sollicitatiecommissie en heb ik mijn visie gegeven. Het kwam erop neer dat ze mij wilden hebben. Ik had wat bedenktijd nodig en had nog andere mooie aanbiedingen. Maar heb na een paar nachtjes slapen dus overtuigd voor USRowing gekozen.”
Verdonkschot gaat in het eerste jaar pendelen, maar blijft ook thuiswerken. “Of ik nou met mensen aan de westkust zit te bellen vanaf de oostkust, of vanuit Mook: dat zal niet veel verschil maken.” Waarschijnlijk gaat hij later met zijn familie naar de USA verhuizen voor een jaar of zo. Maar dat is van latere zorg.
Rode loper
Na zijn degradatie door de KNRB, geniet hij nu van alle gelukswensen die hij ontvangt uit alle hoeken van de wereld. “Ik zal je vertellen wat dat met me doet, je kunt het raden: het doet me goed. Het mag duidelijk zijn dat ik graag hoofdcoach van de Nederlandse vrouwen was gebleven. Maar het is anders gelopen. Eergisteren heb ik het Hessel Evertse verteld. Hij feliciteerde me en ik ken Hessel goed genoeg om te voelen dat het ook echt gemeend was. Een collega-topcoach appte me ‘ook al hadden ze aan de Bosbaan de rode loper voor je uitgerold, deze kans moet je grijpen.”‘
