Bizar. Althans vanuit Nederlands perspectief. Zo mogen de ervaringen van Diederik de Boorder in China gerust worden genoemd. Vrijdag presenteerde de huidige bondscoach van Nederland zijn boek ‘Fluisterend goud’ over zijn jaar in China. NLroei las het en sprak erover met de auteur. Die moest toekijken hoe zijn pupillen ingewanden en hertengeweien voorgeschoteld kregen.[su_quote]Support de onafhankelijke roei-journalistiek, dat kan hier. Alvast bedankt! [/su_quote]
Waarom schreef je pas nu een boek over het jaar 2005?
“In 2007 had ik het bijna af. In de jaren richting de Olympische Spelen van Peking stond het sportklimaat in China volop in de belangstelling. De media stonden voor me in de rij. Toen ik na een optreden bij Pauw&Witteman vertelde dat ik een boek aan het schrijven was, bood Paul Witteman aan het uit te geven. Toevalligerwijs zijn dezelfde avond bij ons thuis de laptops gestolen. Gelukkig hou ik alles wat ik meemaak bij in boekjes, zodat ik het na verloop van tijd weer kon oppakken. Voor zover ik weet is het nog steeds het eerste boek ter wereld dat van binnenuit een inkijk geeft in de Chinese sportwereld.”
Waarom noem je niet de naam van de provincie – Henan -in het boek?
“Ik heb in 2007 al een interview gegeven aan het Duitse weekblad Der Spiegel. Kort daarna kreeg ik een email vanuit dat het bepaald niet gewaardeerd werd dat ik zo openhartig was. Sommige coaches en officials lopen nog steeds rond bij internationale wedstrijden. De naam van de provincie kan iedereen zo opzoeken, maar ik vond het wel zo netjes het open te houden. Net als dat alle namen zijn gefingeerd.”
Waarom ben je gegaan? Je kennismakingsweek leek al afschrikwekkend genoeg. Atleten werden geslagen en je kreeg niet eens de vrijheid je buiten het sportcomplex te begeven.
“Ik was jong en onbezonnen. Ik coachte in 2004 bij de Olympische Spelen als assistent van René Mijnders de vrouwenacht die brons won. Ik wist niet wat mijn toekomst in Nederland was en was altijd al op zoek naar avontuur. Dat werd in China geboden. Ook was ik zo naïef om te denken dat ik wel even alles zou veranderen.”
Je kwam erachter dat je er eigenlijk zat omdat ze je nodig hebben: zonder buitenlandse coach geen subsidie. Eigenlijk wilden ze gewoon verder gaan met hoe ze bezig waren. Daarnaast staat je relatie flink onder druk. Waarom ben je niet tussentijds gestopt?
“Het was krankzinnig. Alles wat ik deed werd ondermijnd. Op een gegeven moment zag ik vanuit de mist boten opdoemen: was er een coach stiekem gaan trainen. Ik werd samen met mijn vrouw Aukje op vakantie gestuurd naar Tibet. Zonder ervan op de hoogte te zijn was daar ook Fu, de man die mij naar de provincie had gehaald. Met hem ontwikkelde ik een bijzondere relatie. Hij leerde me alles minder zwart-wit te zien en dat ik soms eerst moest meebewegen voor ik iets wilde bereiken. Vanaf toen begon ik ook steeds meer kleine overwinningen te boeken, zoals meer rust en betere faciliteiten voor de roeiers. De testresultaten gingen vooruit. Mijn doel werd zoveel mogelijk roeiers uit dat verschrikkelijke kamp te halen. Daarvoor waren medailles nodig op de China Games. Dat zorgde ervoor dat ik bleef.”
Eén van de grote twistpunten tussen jou en jouw Chinese collega’s was voeding. Je kreeg amper te weten wat er door de teamdokter werd gedaan, ook op het gebied van doping.
“Chinezen snappen werkelijk niets van roeien. Techniek vinden ze totaal niet interessant. Alles draait om voeding. Dan werd er weer een lading hertengeweien geleverd of moesten we massaal aan de stierenpenissensoep. We aten bijna alleen maar ingewanden. Men was ook steeds in de weer met infussen en naalden. Mij werd op het hart gedrukt dat ze niets met doping deden en ze zijn in die tijd ook niet gepakt. Maar vier jaar later is de hele provincie gediskwalificeerd.”
Het einde van het boek is bizar. Jullie wonnen vijf medailles, maar alle coaches inclusief jij werden op staande voet ontslagen. Iedereen werd naar huis gestuurd, ook de roeiers die medailles wonnen en zouden mogen aansluiten bij de Chinese equipe richting de Spelen.
“Het hoe en waarom hier achter is mij altijd onduidelijk gebleken. Het was wel duidelijk dat ze vonden dat we hadden gefaald omdat er geen goud gewonnen was. Waarschijnlijk liepen bestuurders daardoor betere betrekkingen mis, want zo zat het systeem in elkaar. Later, bij een wereldbeker op de Bosbaan, kwam ik echter een aantal van de atleten tegen. Blijkbaar hadden sommigen het alsnog gered.”
Ondanks alle ellende lijkt het alsof het jaar je ook veel heeft gebracht?
“Dat is precies de reden waarom ik het boek uiteindelijk geschreven heb. Het is voor mij een enorme levensles geweest. Dat blijkt ook uit de namen die we onze kinderen hebben gegeven. In het boek lees je waarom.”
‘Fluisterend goud’ is hier te bestellen.