De dadendrang in Belgrado van de oranje vloot eiste de aandacht van roeiminnend Nederland op. Niettemin is er ook door niet-Nederlanders opmerkelijk gepresteerd. Zoals door de (Nederlandstalige) zuiderburen in de lichte mannendubbeltwee. Een korte ronde langs een aantal boeiende velden.
Duitsland domineerde de mannenacht. Dat is eigenlijk geen nieuws want dat doet de Deutschland Achter – oftewel de regerend wereldkampioen – wel vaker. Toen deze ploeg in Rio deelnam aan de Olympische Spelen en daar zilver won, had hun landgenoot Oliver Zeidler nog nooit in een roeiboot gezeten en dus nog geen enkele haal gemaakt. Maar afgelopen weekeinde won hij brons in de skiff. En dat was niet bij de ZRB, maar in Belgrado bij de wereldbeker.
Zeidler is een ex-zwemkampioen die vooral over korte afstanden uitblonk. Pas in februari 2017 stapte hij over naar de boot en de ergometer. Op de ijzeren machine maakte hij al indruk (PR 5:38,7). Hij roeit inmiddels elke dag en schiet als een komeet omhoog: derde op de Duitse skiffkampioenschappen en nu dus derde bij een wereldbeker, achter Synek en het Zwitserse talent Roeoesli (meer over Zeidler op worldrowing.com).
De vrouwenskiff was bij de eerste wereldbeker van 2018 een prooi voor de Zwitserse Jeannine Gmelin, tevens heersend wereldkampioen. De Ierse Sanita Puspure kon haar nog het beste bijhouden en werd tweede. De gebroeders Sinkovic zijn olympisch kampioen in de dubbeltwee, maar stapten vorig jaar over naar het boordroeien. Bij de WK behaalden zij zilver achter de Italianen het WKzilver. In Belgrado (zonder Italianen) wonnen de Kroaten.
Nederland ontbeert een lichte mannendubbeltwee van niveau. En het ziet er niet naar uit dat een dergelijke oranje ploeg op korte termijn te water kan worden gelaten. De Belgen hebben met Tim Brys en Niels van Zandweghe echter een dubbel van wereldklasse. Zij kwalificeerden zich al voor de Olympische Spelen van Rio (maar werden geofferd ten bate van de diversiteit van de roeisport). Inmiddels raken de pupillen van coach Claes weer goed op stoom en pakten met een fabelachtige eindsprint het zilver voor de Ierse neuzen weg. Het verschil bedroeg op de finish 1/100e seconde.
Van Zandweghe heeft een helder betoog: “We hebben deze winter blessurevrij kunnen trainen. Dat is een voordeel. Bij de wedstrijd iIn Piediluco kampten we met wat ziekte waardoor het er nog niet 100 procent eruit kwam. Nu wel. We konden ons raceplan uitvoeren. Hoe dat eruit ziet? Hard, harder, hardst. En proberen niet te veel te verliezen op de middelste kilometer.”
