Nederland wacht nog op de eerste vrouw als premier, maar toch heeft de positie van de vrouw zich geleidelijk verbeterd. En dat geldt ook voor de sport. Aan de eerste Olympische Spelen in Athene in 1896, maar ook nog in 1924 in Parijs mochten nauwelijks vrouwen meedoen en pas sinds 1976 is het damesroeien olympisch. Buiten de sport valt op dat het kiesrecht voor vrouwen pas in 1919 in ons land kwam, dus zo enorm wijkt de sport niet af.
Roeien valt wel op omdat vroeger hard roeien door vrouwen door de roeiwereld niet werd geaccepteerd. Nog tot de jaren zestig van de vorige eeuw lag het accent op stijlroeien. De eerste vrouw die zich zichtbaar verzette was Frida le Cosquino de Bussy. Zij kwam in 1939 namens de verenging De Vliet uit Leiden in het bestuur van de roeibond en bereikte dat er in 1954 een Europees Kampioenschap voor vrouwen kwam in Amsterdam. Het ging toen gelukkig om hard roeien.
Na haar hebben Nely Gambon en Lien Veenstra en anderen zich zeer ingezet en later mocht ik dat ook doen. We hebben nu in de persoon van Seada van den Herik voor het eerst een vrouw als bondsvoorzitter. Een mooie stap.
Nationaal is het roeiprogramma voor mannen vrouwen goed vergelijkbaar en internationaal geldt dat ook. Er is dus geleidelijke heel wat bereikt. Voor dat internationaal aandacht krijgen voor vrouwen in het roeien heeft ons land zich ook altijd stevig ingezet.
Ik ben blij dat Jacomine Ravensbergen naast Gerritjan Eggenkamp in de hoogste regionen van de roeifederatie World Rowing zit. En al geruime tijd kunnen vrouwen nationaal en internationaal als jurylid optreden. Punt van aandacht is het coachen, ook bij het roeien zien we weinig vrouwen als topcoach.
Nederland heeft maar ėėn vrouw als bondscoach, Michelle Darvill. Zij werd al door World Rowing geëerd vanwege het goud dat haar Canadese vrouwenacht bij de Olympische Spelen in Tokyo behaalde. En voor oranje coacht ze onder andere de beste roeister van de wereld: Karolien Florijn. Maar hoofdcoach is Darvill niet.
Voetbalcoach Sarina Wiegman is wat dat betreft een uitzondering. Over hoe we meer vrouwen aan het coachen krijgen en ze dat blijven doen, moeten we maar eens nadenken. En hoever de roeisters bij de Olympische Spelen komen, zien we volgend jaar in Parijs.
