Het is niet per sé een pretje om een vader als olympisch kampioen te hebben. Dat – en nog veel meer – blijkt uit een openhartig interview van Michiel Wienese in het Noordhollands Dagblad. De zoon van de enige olympisch skiffkampioen die Nederland ooit had, Jan Wienese, zegt hierin dat zijn vader niet alleen de man is van wie hij het meest houdt, maar ook degene is die hij ‘vanwege zijn zelfzucht het meest gehaat heeft’. [su_quote]Steun NLroei! Doe mee aan de crowdfunding, dat kan hier. Alvast bedankt![su_quote]Aanleiding voor het artikel is de wereldtitel allround die Wienese junior (40) vorig jaar behaalde in het schaatsen bij de veteranen en de aanstaande variant op de Olympische Spelen in deze categorie in Innsbruck. Toen zijn vader een jubileumreceptie ontving van zijn roeivereniging De Amstel betrok Jan zijn zoon nadrukkelijk in het eerbetoon. “Hij vertelde daar hoe trots hij was, voor het eerst in mijn leven. Dat emotioneerde me, omdat ik het als een kentering in onze relatie zag.”
Narcist
Volgens het artikel ervoer Michiel als vierjarige al dat zijn vader narcistisch was. Tijdens een schaatstochtje rondom Jisp werd hij aan zijn lot overgelaten. “Jan hield zijn eigen tempo aan, ik kon als dreumes niet volgen. Hij keek niet achterom, bekommerde zich niet om me. Ik zag hem van me wegrijden. In mijn eentje heb ik erachteraan gekrabbeld, ik denk zo’n zeventien kilometer.”
Eenzaam
Het voorval heeft de nodige gevolgen. Wienese junior vervolgt: “Ik was boos, verdrietig, maar voelde me vooral eenzaam en achter gelaten. Later heb ik hem dat ook verteld, meermaals. Het liet hem onberoerd. Omdat hij vond dat dit nodig was om mentaliteit te kweken. Zijn stelling luidde: ik wilde geen mietje van je maken, maar een doordouwer.”
Ouderrol
Michiel benadrukt echter dat zijn vader hoogstwaarschijnlijk goede bedoelingen had. “Hij verzuimde alleen om zich tot zijn ouderrol te beperken. Ik stond niet centraal, maar de prestatie. En als het om sporten ging, wist Jan het áltijd beter. Ongeacht de discipline. Hij was onverbiddelijk en niemand anders dan hij voerde de regie. Wat hij niet begreep: ik wilde geen extra coach, maar slechts een vader.”
Bedelstaf
Dat hij in het schaatsen terecht is gekomen is overigens geen toeval. De roeisport bleek immers al snel uitgesloten. “Van jongs af aan besefte ik: als ik ga roeien, dan zal ik telkens met mijn vader worden vergelijken. Moet ik tegen zijn status opboksen en dat was sowieso een bij voorbaat verloren zaak geweest.” Wienese senior zou hem overigens ook niet gestimuleerd hebben om topsporter te worden. ‘Je raakt ervan aan de bedelstaf’ zou hij daarover gezegd hebben tegen zijn zoon.
