De Nederlandse roeister Fanny Bon roeide afgelopen weekeinde naar een derde plaats bij de zogeheten NCAA, de nationale universiteitskampioenschappen van Amerika. Vorig jaar eindigde Bon met haar ploeg nog als vierde.
Op de baan van Sarasota waar ruim een half jaar geleden nog de wereldkampioenschappen werden geroeid, bleken alleen de universiteiten van California en Washington beter. Die laatste ploeg was onlangs bij de Windermere Cup nog bijna even sterk als de nationale vrouwenacht van Nederland. Bon en haar ploeggenoten eindigden slechts ruim een seconde achter deze boot. Nummer vier was Stanford, op ruim een bootlengte van Texas.
Tegenslagen
“Ik ben ontzettend blij. We hebben in het voorseizoen veel tegenslag gehad. Twee meisjes uit onze achten kregen de ziekte van Pfeiffer en twee anderen uit onze groep braken een rib. Tijdens eerdere races ontdekten we dat we flink achter liepen qua niveau op de beste boten en dat was behoorlijk schrikken. We verloren ruim van Washington en California en ook Michigan bleek beter. Dat waren al drie ploegen, terwijl we het toch ons doel was dit jaar minimaal bij de beste drie te eindigden”, aldus Bon, die ook nog eens de gedeelde captain van de ploeg was.
Momentum
Tijdens het toernooi bleek echter dat de ploeg van Bon grote stappen had gezet. “Dat gaf een goed gevoel en creëerde een momentum in ons voordeel. Daarnaast moesten we vanwege een naderende storm ineens op zaterdag zowel de halve finale als de finale roeien. Vervelend natuurlijk, maar in ons trainingsschema voeren we elke zaterdag heel kort achter elkaar twee zware trainingen, dus we wisten dat we dat gewend waren en goed aankonden. Ten slotte denk ik dat het heel goed heeft uitgepakt dat we dit jaar veel meer in kleine nummers hebben geroeid. Dat heeft de roeivaardigheid van deze ploeg sterk verbeterd.”
Race
Een deel van de race is een zwart gat in het geheugen van Bon. “Voor het klassement voor de eerste twee achten en beste vier was het heel belangrijk dat we Stanford zouden verslaan. Toen we de eerste 1000 meter erop hadden zitten en ik mijn stuur hoorde roepen ‘Stanford is going down’ voelde onze hele boot dat we derde of misschien wel tweede konden worden. Dat was een fantastisch gevoel en vanaf dat moment begon de ‘eindsprint’, 750 meter lang op tempo 38. Ik kan me er niets van herinneren.”
Nederlanders
Bon weet nog niet zeker wat ze gaat doen als ze weer in Nederland is en of ze kan aansluiten bij de nationale U23-ploeg. “Ik ga kijken wat er op mijn pad komt zodra ik terug ben. Eerst ga ik even een paar dagen genieten van de Sunshine State met mijn familie die ik al vijf maanden niet gezien heb.” In Sarasota kwamen een behoorlijk aantal andere Nederlandse vrouwen in actie. Eve Stewart zat op slag van de eerste acht van Iowa, die als elfde eindigde. To Wiersma en Martine van den Boomgaard zaten respectievelijk in de vier en in de tweede acht van Virginia.
Uitslagen zijn hier te vinden.
