Dit is deel V van een mini-serie over ongewenst gedrag. Vandaag het verhaal van Max (gefingeerde naam). Hij vertelt over hoe er binnen de KNRB is omgegaan met zijn kritiek op een coach die onder de bondsvlag opereerde. De situatie speelde meer dan vijf jaar geleden, maar is tot op de dag van vandaag niet opgelost. Max coacht tegenwoordig en wil voorkomen dat zijn roeiers negatieve gevolgen ondervinden van zijn openbaring, vandaar dat hij niet met zijn echte naam in het artikel wil worden vermeld. Uiteraard komen de (eventuele) reacties van de KNRB en de atletencommissie later in deze serie aan de orde. Roeiers, coaches of ouders die op dit verhaal willen reageren of zelf hun ervaringen willen delen, kunnen mailen naar info@NLroei.nl
“Mijn verhaal gaat over een coach die door de roeibond gevraagd was een ploeg te coachen die aan de juniorenWK deelnam. Voor de goede orde: het gaat dus niet om een bondscoach, maar om een vrijwilliger die onder verantwoordelijkheid van de bondscoach (en daarmee de KNRB) opereerde.
Als roeier vond ik zijn manier van coachen onprettig en op sommige momenten zelfs ontoelaatbaar. Zeker als ik er nu nog eens op terugkijk. Naar mijn mening was de aanpak nogal autoritair en niet altijd fatsoenlijk. Het sentiment over de coaching verschilde van persoon tot persoon, en ontwikkelde zich ook in de tijd, maar er is ook een aantal roeiers dat (uiteindelijk) geen problemen had met de coaching, of zich er simpelweg bij neerlegde. Het gaat mij er helemaal niet om mijn gelijk te halen, dus daarom maak ik ook niet bekend om wie het gaat.
Ik wil wel graag mijn ervaringen delen over de wijze waarop er met mijn feedback richting de KNRB is omgesprongen.Na de WK heb ik, bij wijze van evaluatie die de ploeg en coach ook nog zelf zouden doen, een uitgebreide mail opgesteld met daarin mijn negatieve feedback over de coaching, en ook een onderbouwing waarom deze coach wat mij betreft niet nog eens junioren(WK)ploegen zou moeten coachen. – Van de toenmalige juniorenbondscoach, de ploegcoach zelf, en de toenmalige commissie toproeien (CTR) heb ik geen enkele reactie ontvangen, behalve leesbevestigingen van de coach en de CTR:
– Van de atletencommissie heb ik vernomen dat het besproken zou worden, maar de eerste geagendeerde bespreking niet door was gegaan, en dat het later zou gebeuren. En daar bleef het bij;
– Op mijn vraag aan de ploegcoach om terugkoppeling te geven over de gezamenlijke evaluatie, en zijn bevindingen/eindrapport, heb ik niks meer gehoord (behalve een leesbevestiging);
– Een tijdje later heb ik toevallig een seniorenbondscoach ontmoet. Bij heb ik mijn verhaal gedaan, waarna ik op zijn verzoek mijn evaluatiemail heb gedeeld, maar behalve de toezegging dat hij het aandachtig zou lezen heb ik er niks meer van gehoord.
Kortom, ik heb een probleem aangedragen en heb daar, van de verschillende functionarissen binnen de KNRB, geen enkele inhoudelijke reactie op gekregen. Het lijkt dus alsof er niets met mijn input is gebeurd, en dat vind ik toch wel zorgwekkend. Op basis van deze ene casus kan ik niet beoordelen of een incident was, of typisch gedrag van de KNRB toen, of zelfs nu nog steeds.
Mocht er een systematisch probleem zijn, dat net zo goed ook op verenigingsniveau zou kunnen spelen, dan hoop ik dat mijn verhaal helpt om dit aan het licht te brengen. Want als roeiers, (verenigings)coaches of ouders van junioren problemen aankaarten over coaching, dan moet daar toch adequaat mee om worden gegaan door de verantwoordelijke partij. Dat is dan op zijn minst het geven van terugkoppeling welke stappen er zijn ondernomen. Dit om zowel bij te dragen aan berusting bij de indiener, maar ook om te borgen dat eventuele structurele problemen niet onder de pet worden gehouden.”
