Wat een zeldzaam WK! De weg naar Tokio is nog letterlijk lang, maar er gloort al van alles, zonder direct over goud te willen spreken. Een nieuwe generatie diende zich aan. En in Florida beschikte Nederland niet alleen over de beste paramixedploeg, maar ook nog eens over een gouden vrouwendubbelvier, met stalen zenuwen en ijzeren geduld.
En wat te denken van de dappere solisten? Marieke Keijser (met beloning) en Lisa Scheenaard (zonder) skiffen tijdens het toernooi fabelachtig. Maar ook de opmars van Stef Broenink in zijn kwartfinale was spectaculair.
Niet minder opvallend was het optreden van de vrouwenboordvier: on-Nederlands hard vertrekken, maar de ploeg ging – helaas – strijdend ten onder. De mannenvier had een andere strategie en kwam zeer dicht bij de medailles.
Ploeg van het toernooi is echter (wat mij betreft) de mannendubbelvier: out of the blue oranje scullers in de a-finale en daarin heeft het kwartet niet zitten klaverjassen. Fier gingen de scullers bij hun WKdebuut aan de leiding, maar werden bijgehaald…pindakaas.
Toch bewezen zij het gelijk van oud-international Frans Göbel. Hij zei namelijk aan het begin van dit jaar op NLroei: ‘Het is extreem moeilijk om bij de bondsequipe te komen, maar als je daar eenmaal in zit, krijgen ze je er lastig uit.’ Göbel zag graag dat het bondskader de ontstopper hanteerde om doorstroming van talent te bevorderen.
Dat gebeurde wat later. De deur van de nationale equipe werd op een kier gezet. Met succes dus. Kijk ook maar naar de vrouwenacht. Voorzien van vers bloed doet Nederland weer mee om de knikkers. Weliswaar nog niet vooraan, maar de medailles waren op een bootlengte.
En natuurlijk moet er op deze plaats iets worden gezegd over dit postolympische WK – waar langzamer gevaren zou worden dan normaal (en volgens sommigen de medailles bijna gratis af te halen zijn), de prestatiedichtheid van (paralympische) velden, dat één zwaluw nog geen zomer maakt, er in het buitenland een groot aantal toppers is gestopt, et cetera et cetera. Waarvan akte.
Bondscoach Mark Emke zei na afloop van de WK iets buitengewoon interessants. Hij ziet in Nederland een grootmacht, gelet op het aantal talenten dat er rondroeit. Hij voegde eraan toe dat het de kunst is dat talent in goede banen te leiden. De boel gaat in beweging, zoveel is duidelijk.
De redactie van NLroei is nieuwsgierig naar de concrete plannen van de bondscoaches, hoe zij met hun privileges omgaan, hoe roeiers en roeisters zich verder ontwikkelen en ga zo maar door. De weg naar Tokio is zoals gezegd nog lang, maar het heeft er alle schijn van dat de zon voor de oranjeroeiers zal rijzen. De redactie verslaat het graag, zoals we deden via de circa dertig berichten die we tijdens de afgelopen WK hebben getikt.
NLroei was niet in Florida. Dat is ons niet zo goed bevallen. Zo vernamen wij pas na dagen dat de NLboten niet tijdig waren gearriveerd. En hoorden wij achteraf dat HollandAchtslag Robert Lücken met een acute ontsteking de a-finale inging. Ook al is online veel te volgen, één van de redacteuren moet er gewoon bij zijn om nieuws te kunnen signaleren.
Wij van NLroei nemen het roeien serieus en we vinden het belangrijk dat vanuit verschillende journalistieke invalshoeken onze sport wordt belicht. We zien echter dat krantenredacties steeds verder krimpen en harder bezuinigen. De grootste krant van het land had ook geen redacteur langs de kant. En de publieke omroep gaf bijvoorbeeld de voorkeur aan de vorderingen van de volleybalvrouwen in plaats van de roeiwereldkampioenen.
De bond berichtte vanuit Florida trouw en dat is uiteraard prima. Maar er werd van bondswege geen journalistiek bedreven. En dat zal ook nooit gaan gebeuren, ook al wordt de echte Piet Paulusma als ‘reporter’ ingezet. Onafhankelijk is het niet, met alle gevolgen van dien.
Onze redacteuren bepalen zelf wat er in onze stukken komt te staan, er is geen invloed van buitenaf. Er zijn adverteerders, maar die bemoeien zich niet met de redactionele inhoud. Maar om ons werk onafhankelijk te kunnen blijven doen, is er geld nodig om (on)kosten te dekken.
In Japan gaat alleen de zon voor niets op. Dat geldt ook voor Bulgarije waar de WK van 2018 wordt gehouden. Er zijn euro’s nodig om een verslaggever op pad te kunnen sturen. De redactiekas was leeg, vandaar dat er niemand naar Florida ging. Inmiddels zit er weer 2500 euro in, opgehoest door iets meer dan 100 lieve lezers. Om de dagelijkse berichtgeving een jaar lang vol te kunnen houden – en volgend jaar onder andere Plovdiv te kunnen bezoeken – is er nog 7.500 euro nodig. Wij hopen dat (een belangrijk deel) van de circa 20.000 overige lezers ook een duit in de collectezak willen doen, dat kan hier.
Sportieve groet van Anne,
hoofdredacteur NLroei
