Binnen één week twee medailles op twee verschillende internationale toernooien. Sara Kalf presteerde het. Vorige week zondag stuurde ze de vrouwenacht naar het brons bij de wereldbeker in Poznan, vrijdag behaalde haar dubbelvier bij de coastalEK goud in de golven van Gdansk. Maar dat zijn niet de enige bijzonderheden. De stuurvrouw was eerst wedstrijdroeister, totdat ze op haar fiets werd aangereden door een auto. Kalf raakte zwaargewond. Zelf roeien gaat inmiddels niet meer zo goed, sturen daarentegen dus wel. NLroei sprak haar.
De beknopte versie van haar verhaal is daarmee verteld, maar er is meer. Allereerst haar coastelervaring. “Ik had spierpijn na de wedstrijd”, vertelt ze lachend. “In Muiden had ik met deze ploeg trainend mijn eerste coastalervaringen opgedaan, maar de wedstrijd aan de Poolse kust was van een ander kaliber. Eigenlijk moest ik constant sturen, dat is iets wat je tijdens een tweekilometerwedstrijd juist niet wil, omdat je daarmee de snelheid uit de boot haalt, maar dat zit bij coastalroeien anders. Door de wind en de golven kun je uit koers raken. Dus is het zaak om daarop constant te anticiperen. Soms valt de wind weg, daardoor spelen de golven weer harder op. Met als gevolg dat je de hele tijd met het roer aan het werk bent.”
Stuurkunsten
Samen met Linn van Aanholt, Margot Leeuwenburgh, Claire de Kok en slag Karien Robbers deed Kalf er ruim een half uur over. “Misschien leek onze voorsprong groot, maar het was superspannend. Je zit met de deining, dus moet je als bemanning heel de tijd mee bezig zijn om als collectief te blijven varen. In totaal zaten er zeven boeien in het parcours waar we omheen moesten varen. Het is fijn als je vooraan ligt zodat je geen botsingen bij de boeien krijgt of de buitenbocht moet nemen, omdat je om de boei en een andere boot heen moet”, aldus Kalf.
Een ‘gewone’ tweekilometerwedstrijd lijkt saai in vergelijking met de voor coastal benodigde stuurkunsten. “Maar dat is het natuurlijk niet. Ook op een 2K-baan kan wind staan, dus moet je daarop inspelen. Vroeger heb ik gezeild, die ervaring neem ik aan boord mee. Verder heeft een stuurtje natuurlijk een belangrijke rol binnen de ploegdynamiek, dat is tijdens de wedstrijd zo, maar ook bij alles wat er omheen speelt.”
Vrees
Op beide in Polen behaalde medailles is ze trots. “De wedstrijden zijn totaal verschillend, maar beide ploegen zijn teams van echte topsporters. Dat maakt het superleuk”, zegt Kalf. Zelf was ze bij Njord in de Corona-periode een lichte roeister, ze dacht er toen al aan om tevens wedstrijden te gaan sturen, een ongeval forceerde min of meer de overstap. Terwijl ze op haar racefiets zat, werd ze aangereden door een veel te hard rijdende auto. “Ik voelde gelijk dat het helemaal mis was”, zegt ze daarover, “Overal had ik pijn, maar in mijn benen voelde ik niets. Het zal mij levenslang bijblijven dat de ambulancebroeder tegen mij zei: ‘ik denk niet dat jij ooit nog kan lopen.” Er werd voor een dwarslaesie gevreesd.
Het bleek ‘slechts’ te gaan om beknelde zenuwbanen. Niettemin moest Kalf een zwaar revalidatietraject in. Dat was fysiek en mentaal zwaar. “De roeisters en roeiers hielpen daarbij enorm. Ze namen mij letterlijk op sleeptouw. Zo ben ik met rolstoel en al over de trap van Njord getild zodat ik weer onderdeel van het verenigingsleven kon zijn. Ik ben iedereen enorm dankbaar die mij door die periode heeft geholpen.”
Internationaal
Kalf kan weer lopen en fietsen. “Maar roeien gaat niet meer zo goed, na een paar kilometer krijg ik last van mijn rug. Verder is de huid van mijn rechterbeen gevoelloos. De auto reed mij via de rechterkant aan. Dat been zorgde voor een deuk in de auto en ik verboog er mijn fietsframe mee. Zo hard was de klap.” Het ongeluk op 3 augustus 2021 is en blijft een onuitwisbare gebeurtenis, toch slaagde Kalf erin haar leven weer op de rit te krijgen. Ze ronde haar studie criminologie succesvol af. En haar roeicarrière kwam in een stroomversnelling. Niet op een roeibankje, maar in een stuurstoel. “Ik had in het verleden wel eens gestuurd, maar ik kreeg de kans om de Minerva-acht te sturen, dat was een fantastische ervaring. Hoewel ik de eerste keer sturen na het ongeluk doodeng vond, dat was op het smalle Merwedekanaal in Utrecht.”
Het stuurwerk bracht haar al meerdere malen in Zwitserland, ze won met de Nederlandse mannenacht de Baselhead en ze deed verschillende keren aan de fixtures van Cambridge mee. Nu is Kalf haar stuurervaring verder aan het uitbreiden bij Nereus. De vierkamp vindt ze een van de mooiste wedstrijden. “In velden met andere ervaren stuurlui is het schitterend om op het scherpst van de snede te varen.” Ze werd gevraagd om bondsploegen te sturen. Dat bracht haar in Polen dus twee medailles in een week, de internationale competitie smaakt naar meer.
Kielzog
“Dieuwke Fetter gaf mij een heel warm welkom binnen de equipe en ik leer veel van haar. Zij is een voorbeeld voor mij en ik leer er veel van hoe zij binnen een ploegdynamiek functioneert.” Of Kalf in de voetsporen (of misschien beter gezegd: het kielzog) van Holland Acht-stuurvrouw Fetter gaat treden? “Ik zie wel wat erop mijn pad komt.” Ze beleeft veel lol aan het sturen, maar ze heeft daarbij ook een belangrijk prioriteit. “Veiligheid. Dat staat voorop. Op het water ben ik in de boot daarvoor verantwoordelijk.”
Het feit dat zij zich bewust is van (verkeers)veiligheid is natuurlijk niet los te zien van de aanrijding op een achteloze dinsdagmiddag in augustus. “Het heeft in elk geval mijn bewustzijn veranderd. Dat wil ik ook graag meegeven aan andere mensen. Ga nooit weg terwijl je nog aan het ruziën ben, om maar wat te noemen. Als ik ergens alleen heen ga, zeg ik altijd tegen mijn vriend dat ik van hem houd.”
