Dit is deel III van een mini-serie over ongewenst gedrag. Vandaag het verhaal van Etienne (gefingeerde naam). Hij was een tijdje geleden bestuurslid bij een roeivereniging met een juniorenafdeling. In die rol probeerde hij coaches een gedragscode te laten ondertekenen, dat mislukte. Etienne deelt zijn ervaringen.
“Roeien is een prachtsport en ik vind het ontzettend leuk als coaches zich inzetten om de jeugd te helpen bij de ontwikkeling van hun sportieve carrière. Uiteraard moet dit binnen een kader gebeuren waarin iedereen zich veilig voelt. Toen ik een aantal jaren geleden in het bestuur van de vereniging stapte, gaf NOCNSF aandacht aan sociale veiligheid binnen sportverenigingen. En daarbij ging het vooral over de rol van coaches. NOCNSF had er een aantal gedragsregels voor opgesteld.
Eén van die regels is dat coaches zich niet in het privéleven moeten mengen van hun pupillen, en al helemaal niet als het gaat om junioren. Bij mijn vereniging zag ik een aantal coaches een ontzettend leuke sfeer creëren met een groep junioren. Er werd goed getraind, maar daarnaast was het ook heel gezellig en werden er allerlei leuke dingen georganiseerd. Dat was op de vereniging. Maar ook bij roeiers en coaches thuis. Ik heb vermoedens dat er mogelijk ontoelaatbaar gedrag plaatsgevonden zou hebben. Het was voor mij als bestuurder heel lastig om deze coaches daarop aan te spreken. Ik durfde het gewoon niet, bang voor een vervelende confrontatie.
Na erover nagedacht te hebben, overwoog ik coaches om een verklaring omtrent gedrag te vragen, een zogeheten VOG waarin de overheid aangeeft dat er door de betrokkene geen strafbare feiten zijn gepleegd. Ik heb ze de NOCNSFgedragsregels voorgelegd en gevraagd deze te ondertekenen. Een aantal coaches heeft dat direct gedaan. Maar sommigen weigerden. Hun reactie? ‘Als het zo moet, dan stop ik ermee’. Einde discussie.
Ik wil niet zeggen dat het volgende binnen de roeisport op grote schaal gebeurt. Maar er zijn mannen (het zijn meestal mannen) die een ontzettend leuke sfeer kunnen creëren met een grote groep junioren. Maar ook ‘de jager’ schuilt in hun persoonlijkheid. Die creëert een vertrouwensband met meestal de meest kwetsbare binnen de groep. En isoleert dat kind op sommige momenten. Eind van het (treurige) liedje: het kwetsbare kind wordt door de jager seksueel misbruikt. Het nare is, die kinderen kunnen er nauwelijks over praten, ouders hebben het vaak niet in de gaten, vooral als ze om persoonlijke redenen het zicht op hun kind missen.
Uiteraard misgun ik coaches niet een plezierige omgang met hun pupillen, maar ik denk dat ze zelf niet doorhebben dat ze veel te klef met de aan hen toevertrouwde kinderen omgaan. Maar zo zouden ze het zelf niet meer moeten willen, zeker anno 2021. Ik heb het aan de orde proberen te stellen. Het is mij niet gelukt om bij degenen om wie het gaat een gedragsverandering te bewerkstelligen. Er moet geen heksenjacht komen. Maar ik hoop wel dat mijn verhaal eraan bijdraagt dat er wat gaat veranderen en dat een VOG verplichte kost wordt, gedragscodes worden ondertekend, maar vooral dat daar ook naar gehandeld wordt.”
Wil jij ook je verhaal doen? Neem dan contact met de redactie: info@nlroei.nl. Hier deel I en deel II van deze serie. Wil je ons journalistieke werk mede mogelijk maken? Je kunt hier financieel bijdragen. Alvast bedankt!
