Sinds vorige week is Mark Slats weer terug in Nederland. Hij won samen met Kai Wiedmer de Talisker Whiskey Atlantic Challenge van 5000 kilometer. Voor de meeste deelnemers is dat hét avontuur van hun leven, maar voor Slats is het ‘slechts’ een van de zovele.
‘‘Het is fijn om weer thuis te zijn’’, vertelt Slats over de telefoon. ‘‘Het was een hele gebeurtenis, het heeft twee jaar lang mijn leven beheerst. Maar het was succesvol. Ik heb nu wel weer zin in een nieuw avontuur.’’
Wereldrecord
Op zijn zelfgebouwde roeiboot kwam hij samen met zijn partner-in-crime Wiedmer na nog geen 33 dagen als eerste bij de finish in de haven van Antiqua aan. Daar ging het dan ook om, en voor niets minder. ‘‘De grootste uitdaging was om met zijn tweeën alle teams eruit te roeien. Dan laat je pas echt zien dat je iets hebt bereikt en kracht hebt. Daarnaast wilden we het wereldrecord voor twee personen breken’’, zegt Slats. Dat lukte.
Zo licht mogelijk
Er was dan ook geen tijd voor koetjes en kalfjes: ‘‘Bijna elk gesprek dat we onderweg hadden ging over hoe we de boot sneller konden laten gaan.’’ Want voor de bijzondere ervaring hoefde hij het niet te doen, hij had het immers allemaal al een keer meegemaakt. ‘‘Veel deelnemers nemen dingen zoals kerstverlichting mee. Of een vishengel. Ik wilde dat de boot zo licht mogelijk bleef. Waar kan ik ook maar één procent winnen? Ik had daarom uiteindelijk maar twee T-shirts, twee paar sokken, een regenjas en een aantal onderbroeken mee.’’
Niet alleen
Beide edities waren zwaar. Maar beiden op een andere manier. Dit jaar was Slats niet alleen. ‘‘Mentaal was het daarom gemakkelijker. Vorige keer heb ik veel meer gehallucineerd en was ik veel angstiger. Het roeien was ook anders. In 2017 was er een harde wind mee, ik was meer met de golven aan het spelen dan aan het roeien. Nu zonder wind moesten we héél hard trekken, en technischer roeien.’’
Pijn
‘‘Je lichaam moet in het begin wennen aan het nieuwe ritme. Je brein zegt constant: dit kan niet, het doet pijn. Daar moet je doorheen en dan trekt de pijn wel weer weg. Maar na een paar dagen kregen we tegenwind en dan wordt de belasting weer anders. Dan moet je weer opnieuw door alle pijntjes heen, dat maakte het zwaar. Gelukkig konden Kai en ik elkaar er doorheen slepen.’’
Nauwelijks rust
Heel veel uitrusten doet hij niet. ‘‘Ik sport nog steeds elke dag. Hardlopen, zwemmen of fitness. Toen ik thuiskwam had ik last van zweetaanvallen, ik voelde me koortsig. Ik denk dat het een soort afvalstoffen in mijn lichaam waren die eruit moesten. Tijdens het trainen ging het weer weg.’’
Verslavend
Het was het in ieder geval allemaal waard. En ook zeker niet de laatste keer. In zijn hoofd zit hij alweer bij het volgende extreme avontuur: roeien van San Francisco naar Hawaii. ‘‘Je moet leren comfortabel te worden in oncomfortabel zijn. Het is goed voor iedereen. Je gaat terug naar de basis van het leven en je gaat alles waarderen. Als je zoiets doet zie je: er zijn geen problemen, alles is op te lossen. Dat is het mooie. En het is verslavend.’’
