Bondscoach van de SBvrouwen is Jeroen Spaans. Zijn smaldeel van de Nederlandse armada had een finaleweekeinde van uitersten achter de rug. De dubbelvier moest goud laten lopen vanwege een waarschijnlijk door de hitte bevangen roeister. Zijn acht won echter met overmacht. En de lichte vrouwentwee bewaarde het allerbeste voor de finale: zilver. Obbe Tibben en de mannenacht completeerden de buit van oranje met respectievelijk zilver en brons. Medaillewinnaars Tibben, Van de Vliet en stuurvrouw Berger komen ook aan het woord.
“Het is enorm naar wat er met de dubbelvier is gebeurd”, zegt Spaans. Tot de 1500 meter ging het gewoon goed en leek het goud te worden. Maar een van de roeisters raakte min of meer onwel, de ploeg viel stil. In een ogenblik was het gebeurd en glipte het goud naar anderen. “Balen. Deze ploeg is in mijn ogen de beste van het veld.” Hij vertelt met een zekere bewondering over hoe de roeisters met dit verlies omgaan. “Het kwam keihard aan, maar ze blijven een eenheid en ze gaan dit samen een plekje geven.” Inmiddels gaat het weer goed met de betrokkene.
Boekdelen
Een ander uiterste was zijn vrouwenacht, bij de wereldbeker in Poznan bungelde deze ploeg een beetje achter het veld aan, maar verscheen in Sarasota klaarwakker aan de start. “De acht had hier slechts een testrace als voorbereiding op de finale. Die ging heel goed, dat gaf een hoop vertrouwen. En er waren nog wat puntjes om beter te doen. Maar ze wisten ook dat ze messcherp moesten zijn in de finale. Dat maakten ze helemaal waar, ik vond ze echt heel goed varen. De voorsprong die ze hadden spreekt boekdelen.”
Optimaal
Een meevaller was er ook. “De lichte vrouwendubbel heeft een optimale finale gevaren, precies volgens een plan dat ze van te voren hadden gemaakt. Ik vond ze technisch ook het beste van het veld, samen met de Zwitsers, die konden ze net niet hebben.”
Tevreden
Ondanks de domper van de dubbelvier is Spaans een tevreden man. Eigenlijk telt hij die ploeg als een gouden boot mee. “De vrouwen hebben het goed gedaan, de doelstellingen voor dit jaar zijn gehaald.” Ook de tweezonder van Vermeer/Stewart hield met een vijfde plaats in het zware tweezonderveld aansluiting met de wereldtop.
Inlopen
Zilverenmedaillewinnaar Obbe Tibben is minder tevreden. “Ik kwam naar dit toernooi voor goud, ik wou gewoon voor eens en altijd laten zien wat ik kon. Ik dacht dat de Oostenrijker m’n grootste concurrent was. In de finale ging alles goed, maar die Amerikaan kwam opeens met een versnelling waar ik niet helemaal goed op kon reageren. De laatste 500 meter was ik mijn zilver aan het verstevigen ten opzichte van de nummers drie en vier. Ik was bezig om hun achter me te laten en had niet door dat ik zo hard inliep op de Amerikaan, ik dacht dat hij niet meer te achterhalen was”, bekent hij.
Andersom
Tibben vervolgt: “Ik zag pas tien meter voor de finish dat ik er bijna langs was en toen was het al te laat. Kijk, ik had hier dus graag met goud vandaan willen gaan, maar het is zoals het is. Ik heb nog een SB-jaar en ben er zeker op gebrand om het kwartje de volgende keer wel mijn kant op te laten vallen. Dit was het voor nu en het had dus zo andersom kunnen zijn.”
Supergaaf
Voor lichgewicht Femke van de Vliet voelt het zilver in de dubbel als goud. “Uit de vorige twee races hebben we een aantal dingen kunnen meenemen. Die hebben we exact zo uitgevoerd als bedacht. We wisten dat we in de derde 500 meter het verschil konden maken en om dan in de eindsprint ook nog zilver te pakken was echt supergaaf. We kunnen het nog steeds niet helemaal geloven, dit was het hoogst haalbare voor nu”, aldus Van de Vliet.
Negenen
Gouden stuurvrouw Eline Berger vond het enorm spannend: “Je weet nooit of andere ploegen zich hebben ingehouden in de testrace. Maar we hielden de focus op ons plan, het enige wat je kunt doen is zelf de beste race varen met zijn negenen. Dat hebben we zeker gedaan en dat heeft zich meer dan uitbetaald!”
