Hier volgt weer iets dat conform de definitie van Co Adriaanse als scorebordjournalistiek kan worden getypeerd. Want met één medaille – weliswaar van goud – presteerde roeilandnummer 1 bij de wereldkampioenschappen tot 23 jaar matig: ‘slechts’ negende (of 13e, qua aantal). En dan komt daar nog bij dat de twee gouden roeisters – Marg van der Wal en Ilva Boone – niet in Nederland maar in Texas (USA) trainen.
Oorverdovend stil op de bondssites over de WKu23 en FISU…steun ook daarom NLroei, dat kan hier. Alvast bedankt!
Elke medaille heeft echter een andere kant, zo ook deze. Lichtgewicht Joost van der Sluis presteerde met een vierde plaats te Poznan in het U23-skiffveld prima en hoe dan ook is het prijzenswaardig dat de KNRB het roeien voor lichtgewichten niet heeft doodverklaard ondanks het feit dat het niet meer de olympische status kent. Ook Phaedra van der Molen en Jente Jongsma haalden in hun dubbel de A-finale en werden daarin vijfde. Er worden bij WK’s echter geen cadeautjes uitgedeeld.
Dat ondervonden de U23-achten. Beide geen A-finale. Is dat een wanprestatie? Nee. Wat moet je verwachten van achten die een paar weken vóór een WK in elkaar worden geschroefd en onder stoom en kokend water worden voorbereid? Het is wensdenken om er vanuit te gaan dat deze ploegen om de medailles mee kunnen doen.
Zijn er schuldigen aan te wijzen? Mijn inziens is dat talenthoofdcoach Diederik de Boorder (en zijn staf) niet. Hij komt tegemoet aan de uitdrukkelijke wens van vele verenigingscoaches om zo laat als mogelijk hun talenten aan het Koninklijk Nederlands Reisbureau ‘af te staan’. Dan ook alsjeblieft niet piepen over het missen van de grote finales.
Ook bij de FISU-kampioenschappen worden de medailles niet weggeven, maar het is er wat gemakkelijker om er blik uit het roeiwater te hengelen. De studerende magneetvissers haalden dan ook zes stuks uit het water van Duisburg, van elke metaalsoort twee stuks. En dat is mooi.
