Meestal zijn de bondsbiografietjes niet zo bijster boeiend, maar met terugwerkende kracht is die van Benthe Boonstra dat wel. “Ik zou graag een mooi gouden blik willen halen op de Olympische Spelen en daarnaast afstuderen als arts”, liet ze begin 2022 door de roeibond noteren. “Dat is dus deels gelukt”, zegt ze nu lachend. Het blik is binnen, maar haar geneeskundestudie liep begrijpelijkerwijs vertraging op. “Daar ga ik dit jaar prioriteit aan verlenen.”
Ondertussen timmert ze in de boot flink door. In de afgelopen seizoenen was ze met één riem actief, maar skiffen gaat haar uitstekend af. Bij absentie van Karolien Florijn bleek voor Boonstra de weg naar de Nederlandse skifftitel vrij. Ze werd nationaal kampioen en gaat als solist ons land vertegenwoordigen bij de EK. Ondanks dat ze weet dat ze goed kan skiffen en een gouden olympische plak in haar schatkamer heeft, vond ze de NK bloedspannend.
Tandvlees
“Ik ga altijd stapsgewijs door een toernooi heen, van wedstrijd naar wedstrijd. En ik heb tijdens een race ook wel eens een gesprek met mezelf. Bijvoorbeeld tijdens de timetrial van de NK. Er was tegenwind, dus het roeien was extra zwaar. Heel even heb ik gedacht ‘waarom geef ik niet toe aan mijn vermoeidheid?’, maar ik deed dat uiteindelijk niet, dat soort gedachten zijn er wel, maar het wil niet zeggen dat je eraan moet toegeven.”
De finale ging op haar tandvlees. “Ik was niet heel goed gestart, lag na 500 meter toch voor en ging wel goed, maar de eindsprint van Roos de Jong was gigantisch. Ik hoorde achteraf van mijn clubcoach Steffen de Vries dat het er bij uit zag of ik nog gemakkelijk kon klimmen in tempo, maar dat was niet zo. Ik was heel blij dat de finish niet 20 meter verder was.”
Scorebord
De gedachte aan de NK-finale doet haar denken aan de eindstrijd van Parijs. “Ik weet nog goed dat ik tijdens de wedstrijd keek en heel even dacht aan onze positie in het veld, maar ik realiseerde mij ook dat ik daar niet mee bezig moest zijn, om vervolgens keihard door te blijven gaan.” En dat deed slag Boonstra samen met Marloes Oldenburg, Hermijntje Drenth en Tinka Offereins.
Dat moment in de wedstrijd heeft ze nog messcherp in haar geheugen staan. “Voor de rest is veel een soort droom. De eindstrijd, de finish, het ongeloof, het moment dat we naar het scorebord keken en met eigen ogen konden zien dat we bovenaan stonden. Er was ontlading, er was ongeloof en het voelde ook alsof het niet gebeurd was. En dat is soms nog wel zo, maar nu ik het erover heb, komt het mooie gevoel weer terug.”
999
Waar Boonstra hoe dan ook met veel voldoening op terugkijkt is de jarenlange aanloop naar hun gouden finale. “We hadden van tevoren over het feit dat we 999 prachtige dagen met elkaar hadden gehad. Er zaten ook echt wel momenten tussen waarbij we flink met elkaar botsen. Maar die aanvaringen brachten ons ook weer verder. We hebben met elkaar afgesproken dat de laatste dag sowieso ook een mooie worden. Dat is dus gelukt.”
Inmiddels blikt Boonstra vooruit. “ik kijk dus altijd een beetje van moment tot moment. Ik heb wel uitgesproken dat ik graag wil blijven scullen. Maar of ik niet terugkeer in een boordboot bij de Olympische Spelen weet ik nu nog niet. Wel is het zo dat ik nu mijn leven probeer in te richten zodat ik in 2028 nog kan roeien, en erna verder kan met mijn maatschappelijke loopbaan. Dus ga ik eerst mijn geneeskundebachelor afronden. En dan een master zoeken waarbij ik nog geen coachschappen hoeft te doen, die master komt later nog wel, want uiteindelijk wil ik als arts aan de slag.”
Aftoppen
Eind deze maand gaat ze in Bulgarije bij de Europese kampioenschappen weer als solist over de baan. “Stiekem had ik na de NK gehoopt dat ik de EK in de skiff mocht starten. Dus dat de coaches dat ook zien zitten is alleen maar leuk. Het is denk ik een heel mooie en goede uitdaging. En het voelt alsof er nog veel rek in het skiffen zit. Toch is het ook wel weer spannend, je hebt geen ploeggenoten om de stress te delen, dus een wedstrijd internationaal skiffen is een heel gaaf nieuw avontuur.”
Haar sportieve droom heeft Boonstra in Parijs gerealiseerd. Maar er is een nieuwe. “Een tweede gouden medaille in LA zou natuurlijk heel mooi zijn. Maar die spelen zijn nog heel ver weg en ik hoop vooral op de weg erheen nog veel nieuwe dingen te leren, op mooie plekken te komen en met een leuk en gemotiveerd team te trainen. Roeien is mijn passie, nieuwe avonturen in combinatie met hard roeien voor de winst, dat is waar ik blij van word. En daarnaast, iets meer een duale carrière, dus een master halen, dat zou het helemaal aftoppen.”
