Roeien op zee, in ‘glad’ materiaal en dan ook nog een wedstijdverband. Ze doen het in Italië. Tritonroeister Anne Ernest deed voor Firenze mee met haar vriend Edoardo Gattai. En zij geeft verslag voor NLroei.
Mondello – “In de baai van het Siciliaanse Mondello, vonden afgelopen weekend de Italiaanse kampioenschappen op zee plaats. Roeien op zee is niet zo bekend in Nederland, maar in Italië is het voor junioren, senioren en masters jaarlijks de seizoensafsluiting.
Hoe gaat roeien op zee te werk? Er wordt in brede boten geroeid, een soort C-boten, maar dan iets anders. In plaats van een brede kuip, hebben de boten vooral een brede rand langszij lopen die de golven moet breken. In de boordboten zitten de roeiplekken bovendien niet recht achter elkaar, maar juist om-en-om, aan de buitenkant van het boord. De startende ploegen lopen vanaf het strand, tussen de badderende en zonnende mensen door, met hun boot de zee in, om er vervolgens in te klauteren.
De wedstrijdbaan deed denken aan de Varsity. Ondanks dat er boord aan boord geroeid werd door maximaal zes ploegen over een afstand van 1500 of 1000 meter, was de baan slechts aan de zijkanten gemarkeerd met boeien. Dit droeg eraan bij dat meerdere ploegen buiten de wedstrijdbaan belandden en dus werden gediskwalificeerd.
Desondanks was het toernooi zeer geslaagd. De combinatie van jong en oud zorgde voor een grote diversiteit aan mensen en het niveau van de races verschilde flink, wat voor een leuke afwisseling zorgde. Het aardige aan roeien op zee is ook dat de sterkste ploeg op papier niet per definitie bovenaan eindigt: ervaring op zee en tactisch gebruik maken van golven speelt ook een rol.
Roeien op zee is al een hele happening, maar het bijwonen van Italiaanse kampioenschappen is ook vermakelijk. Prijzen, waaronder medailles voor de eerste drie ploegen (ook als er maar drie deelnemers zijn), bekers en andere trofeeën worden bij het minste of geringste uitgereikt en mariniers hijsen aan het begin van de finaledag de Italiaanse vlag. Het publiek bestaat, naast roeiers en coaches, vooral uit ouders en andere ‘tifosi’.
Het kijken van de wedstrijden is echter bijzaak: flaneren, zonnen en lekker eten is minstens zo belangrijk. Een Italiaanse roeivereniging draait doorgaans immers niet alleen om roeien, meestal zijn er ook andere sporten aan verbonden en is de sociëteit meer een club waar je kan borrelen, dineren en waar allerlei activiteiten worden georganiseerd.
Aan het eind van de dag werd de Trofeo del Mare uitgereikt: de prijs voor de best presterende verenigingen (bepaald op basis van een puntenklassement). Dit jaar ging de trofee naar Telimar (Palermo), de tweede prijs was voor Saturnia (Trieste) en Canottieri Firenze werd derde.
En hoe ging mijn race? In de mixed dubbeltwee hadden wij vijf tegenstanders. Vooraf werden wij, als winnaars van vorig jaar, getipt voor de winst, maar helaas konden we die verwachting niet waarmaken. De thuisploeg van Canottieri Roggero di Lauria was duidelijk beter getraind en een maatje te groot, we moesten dus genoegen nemen met zilver. Volgend jaar gaan we in de herkansing!”
In 2016 vindt het toernooi plaats in Brindisi (Puglia). Mocht je eind september/begin oktober in de buurt zijn, dan is het zeker een aanrader om te gaan kijken. Meer informatie over de wedstrijd vind je op www.canottaggio.org.
