Het is nog steeds niet helemaal geland bij Dirk Uittenbogaard, dat hij eindelijk dat felbegeerde goud in handen heeft. ”Het is een enorme mallemolen waar je in terecht komt”, vertelt hij vanuit zijn hotelkamer in het olympisch dorp. Na heel wat pers te woord te hebben gestaan en telefoontjes met het thuisfront, is de olympisch kampioen eindelijk een beetje aan het bijkomen.
Eerder vandaag maakte hij samen met Abe Wiersma, Koen Metsemakers en Tone Wieten hun favorietenrol waar in de dubbelvier. De ontlading na de finish was groot. Hoewel de mannen snoeihard gingen, verliep de finale niet bepaald vlekkeloos. ”Wat een bizarre race”, zegt de 31-jarige boeg erover.
Steun NLroei, doe mee aan de crowdfunding, dat kan hier. Bedankt!
Mishaal
Hij doelt onder andere op de snoek die hij in de eerste vijfhonderd meter van de race sloeg. ”Ik dacht wel even: ‘ho shit, dit gebeurt mij nu. In een split second zie je de hele wedstrijd en alle ambities die je hebt voorbij je vliegen. Maar het lukte me vrij snel om het weer terug te pakken. Ik keek even om me heen en ik zag dat we nog best goed lagen, dus ik raakte niet echt in paniek. Uiteindelijk zijn we alle vier heel rustig gebleven.”
Hij voelt zich ook enorm opgelucht. ”Ik kan nauwelijks omschrijven hoe stressvol de aflopen weken zijn geweest. Ik heb me van tevoren héél wat scenario’s voorgesteld, maar die zijn echt allemaal overtroffen.” Daarmee doelt hij op alle coronaperikelen die zich rondom het Nederlandse roeiteam in het olympisch dorp hebben afgespeeld. Voor de roeiers werden nog meer maatregelen ingesteld, bovenop het al zo strenge regime.
Coronabesmettingen
”Constant zit je in spanning, of je de volgende dag nog mag blijven. Het zat heel hoog”, vertelt hij. ”En we wisten telkens niet waar de besmettingen vandaan kwamen: we hielden ons al zó goed aan de regels. Je weet op een gegeven moment niet meer wat je kan doen om een positieve test te voorkomen. Het voelde als een kwestie van geluk of je werd overgeslagen of niet.”
Toch roeiden ze sneller dan ooit. Pas later, wanneer de medailleceremonie al voorbij was en de boot weer in de loods was gezet, zocht coach Eelco Meenhorst op in wat voor tijd ze nou eigenlijk waren gefinisht. Vijf minuut tweeëndertig. ”Onze bek viel gewoon open. Met zo’n rommelige race en een snoek toch een wereldrecord roeien. Dat is toch een extra kers op de taart, de ultieme beloning”, zegt Uittenbogaard.
