Toen de Amerikaanse Denise Aquino en Patricia Destine drie jaar geleden een podcast over diversiteit in roeien begonnen, hadden ze nooit verwacht hoeveel het zou opleveren. Naast vele positieve reacties en meer aandacht voor het onderwerp, kregen ze het voor elkaar om afgelopen maand voor het eerst twee volledige boten met mensen van kleur te laten starten bij de grootste roeiregatta ter wereld. NLroei sprak met Aquino over roeien, diversiteit en eenzaamheid.
”Het maakte niet uit wat voor titel ik had of wat voor microfoon ik vasthield”, vertelt ze via een Zoomgesprek vanuit de Verenigde Staten. ”Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet echt werd gehoord in de roeiwereld. Ik heb mezelf vaak moeten afvragen: heb ik deze positie gekregen omdat ik het waard ben, of vanwege hoe ik eruitzie?”
De ouders van de 34-jarige Aquino immigreerden van de Filipijnen naar New York. Op de middelbare school kwam ze voor het eerst in aanraking met de roeisport. ”Ik zag foto’s van roeiende mensen en ik wist meteen dat ik dat ook wilde doen.” Met een lengte van 152 cm werd ze al snel aangewezen als stuurvrouw, een paar jaar later ging ze coachen. Sindsdien ben is ze altijd in het roeiwereldje gebleven.
Daar ontmoette ze ook Patricia Destine, met wie ze later de podcast Rowing in Color zou oprichten. ”In het begin was het lastig om gastsprekers te vinden. Op de roeiclub kom je niet vanzelf mensen van kleur tegen. Maar na een aantal afleveringen ging het allemaal vanzelf. Mensen hoorden onze boodschap en spraken zich steeds meer uit.”
Duizenden dollars per jaar
Waarom er zo weinig diversiteit in het Amerikaanse roeien is, heeft waarschijnlijk voor een groot deel met het gebrek aan toegankelijkheid te maken, denkt Aquino. ”Roeien wordt hier geassocieerd met elite en privéscholen. Het is ongelooflijk duur om hier te roeien, het loopt al snel op tot in de duizenden dollars per jaar. Dan is het niet gek dat je als kind toch maar op basketbal gaat.”
In Nederland is roeien wat dat betreft een stuk toegankelijker. Toch is er ook bij ons weinig diversiteit in de sport. ”Dat kan heel eenzaam voelen”, zegt Aquino. ”Als je de enige in het botenhuis of de enige op een wedstrijd bent, die er net zoals jou uitziet.”
”Bijna iedereen met wie we in de podcast spreken zegt zich wel eens zo te hebben gevoeld. Dag in, dag uit op de vereniging zijn en constant het gevoel hebben de enige te zijn die anders is dan iedereen.”
Head of the Charles
Het feit dat er – dankzij Aquino en Destine – voor het eerst twee boten met mensen van kleur aan de start lagen bij de Head of the Charles in Boston, betekent voor die mensen die zich ooit zo hebben gevoeld dan ook ontzettend veel. ”Ik krijg nog steeds kippenvel als ik denk aan alle mooie reacties. Ik hoorde een jong, zwart meisje zeggen: zij lijken op mij, zij hebben dezelfde vlechten als ik!”
Eén van die boten was een zwarte vrouwenacht, de ander was een zogenoemde BIPOC-boot (Black, Indigenous, People of Colour). ”Iemand kwam nog met het goedbedoelde idee om alle bladen te beschilderen met verschillende landskleuren, eentje van elk land waar iedereen vandaan kwam. Dat is nou net het punt: iedereen die meedeed is geboren in de VS. Mensen gaan er vanuit dat diversiteit gelijk staat aan niet-Amerikaans.”
Verbetering
Langzaam maar zeker beginnen er in haar land dingen te veranderen, merkt Aquino. ”Goed naar elkaar luisteren en empathie voor elkaar hebben, daarmee kom je al een heel eind. Als iemand zich gediscrimineerd voelt, haal dan niet je schouders op. Als iemand behoefte heeft aan een plek om te bidden of andere feestdagen heeft dan jij bent gewend, praat daar met elkaar over. En actions speak louder than words. Je hoort veel mensen zeggen dat ze meer diversiteit willen, maar om dat te bereiken moet je ook echt actie ondernemen.”
