Als er een koninginnennummer bestaat, is het de vrouwenskiff. In deze buitencategorie presteerde Lisa Scheenaard iets buitengewoon: ze vocht zich via de halve finale boord aan boord in de eindstrijd.
Scheenaard roeide misschien wel de beste wedstrijd van haar leven. De Eindhovense bleek het min of meer zo te hebben gepland, samen met haar coaches Verdonkschot en Weijschedé. “Het was te verwachten dat de Canadese op zou komen zetten, het was het plan om dan mee te trekken en samen langs de Deense te schuiven. Ik zag haar – zeg maar vanuit mijn ooghoek, ik voelde dat het zou gaan lukken, en dat gebeurde ook”, zegt Scheenaard.
Zin
En daarbij bleef het niet, Scheenaard pakte de moegestreden Canadese Zeeman ook nog eens terug. De Britse Thornley bleef buiten haar bereik, maar was niet ver weg. “Halverwege keek ik op mijn klokje, ik zag dat ik 3:45 onderweg was. Dat schiet lekker op, dacht ik. En had er enorm veel zin in de laatste kilometer. Ik ben redelijk analytisch van aard, maar heb de wedstrijd niet al te rationeel benaderd.”
Beter
De skiffeuse van oranje had al een behoorlijke staat van dienst, maar beaamt dat ze dit jaar toch weer verder is verbeterd. Dat meet ze af aan anderen, waar ze in het verleden van verloor. Scheenaard hoeft voor weinig skiffeuses onder te doen.
Dark Horse
Zij kan wel eens de dark horse van de race zijn, die andere vrouwelijk mastodonten de stuipen op het lijf jaagt. In elk geval zullen anderen met haar rekening moeten houden. Ze kijkt uit naar de finale. “Ik heb daarin niets te verliezen. Meerdere mensen zeggen dat ik er juist wat te winnen heb. Dat kan zijn, ik ga absoluut mijn best doen.”
