Olympisch kampioene Maaike Head zal in elk geval aanstaand seizoen niet meer aansluiten bij de nationale equipe en internationale wedstrijden starten. Ze kiest voor een baan in de chirurgie die niet te combineren valt met topsport.
“Ik heb vorig jaar tot eind februari nog een dag in de week als arts op de spoedeisende hulp gewerkt in het VU-ziekenhuis en kon daar meteen na de Olympische Spelen terugkomen. Dat heb gedaan en inmiddels in voltijd. Per 1 april kan ik overstappen naar de afdeling chirurgie, een vakgebied dat ik altijd al mooi heb gevonden, maar ook bijzonder intensief is. Ik krijg nu de kans om te zien of het bevalt en wil dat met beide handen aangrijpen”, vertelt ze enthousiast.
Voorbehoud
Als het Head inderdaad bevalt, zal zij in september solliciteren voor de opleiding chirurgie, een traject dat nog eens zes jaar duurt. Als ze daarvoor wordt aangenomen is de kans klein dat ze nog in de roeiboot terugkeert. “Ik houd nog een slag om de arm, omdat ik ook eerst graag nog wil zien of het werk echt bij me past. Misschien word ik na een paar maanden wel helemaal gek van het ziekenhuiswereldje en verlang ik terug naar het leven in de boot. Als ik geen specialist word, is het wellicht nog mogelijk drie jaar door te gaan.”
Illusie
De roeister van Skadi, die in Rio de Janeiro met Ilse Paulis goud won in de lichte dubbeltwee, kijkt reëel naar de situatie. “Het is een illusie dat je naast zo’n drukke baan kan roeien. Ik weet inmiddels wat er voor nodig is om de top te halen en kan de arbeid die daarvoor nodig is simpelweg niet leveren. Ik heb ook geen zin om – na wat ik inmiddels heb bereikt – achteraan te varen. Als ik echt chirurg ga worden, zal ik al blij zijn dat ik op een vrij moment een rondje hard kan lopen.”
Zonde
Tegelijkertijd erkent Head dat het zonde is. “Ik heb na zoveel jaar nu eindelijk door hoe je hard moet varen en dan is het gek er meteen mee te stoppen. Voor Rio was ik er echt van overtuigd dat het na de Spelen klaar zou zijn, maar toen we goud wonnen, ging ik toch twijfelen. Daarnaast hebben we nu een extreem goede lichting. Ilse is nog hartstikke jong en er is voldoende talent wat er aan komt.”
Weemoed
Ze volgt haar oud-ploeggenootje nog op de voet, maar heimwee naar de topsport heeft ze (nog) niet. “Ik zie natuurlijk alle foto’s van het trainingskamp in Sevilla en met Ilse heb ik contact. Tijdens een nachtdienst heb ik het heus wel eens zwaar en verlang ik naar het buiten sporten. Maar ik ben ook weer niet het type die met weemoed terug denkt aan die tijd. Ik ben nu gewoon een nieuwe weg ingeslagen en dat bevalt ook goed.”
©NLroei, 28-2-2016
