Alle vormen van emoties waren op te tekenen aan de oever van de WK-baan. Een bevredigende vijfde plaats (lichte vier), het missen van de boot naar Brazilië (vrouwenacht) en als klapstuk de raketsprint die tot brons leidde voor de mannenacht.
Aiguebelette – Euforie was er op het erevlot. “Soms is een eindsprint noodzakelijk”, zei Peter Wiersum met Brits understatement. “Ik schrok eerst. Bij de finish stopten we plotseling, ik dacht dat er een snoek was geslagen of zoiets. Maar toen zag ik Peter Wiersum juichen. Dit brons is ongekend, vooral als je bedenkt hoe slecht ons voorseizoen was”, vond een opgeluchte Olivier Siegelaar.
Boaz Meylink was super blij: “dit deed me echt denken aan Korea, wat een eindsprint. Het was goed dat we onze ‘afterburner’ weer op ‘aan’ hebben gezet. Dit biedt perspectief.”
Flow
Kaj Hendriks is niet alleen een voortreffelijk roeier, hij is ook getalenteerd verslaggever: “iedereen vertrok als een gek, halverwege waren we voor mijn gevoel iets te ver weg van de andere ploegen. Maar wij hielden het hoofd koel, we roeiden onze eigen race. Ik weet niet meer precies wat Peter Wiersum zei (de redactie vroeg het na, het ging om “gaan”), maar op zijn teken hebben we de eindsprint ingezet. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat we inliepen op Nieuw-Zeeland. Het was een heerlijke flow.”
Desillusie
De mannenacht jubelde, rondom de vrouwenacht heerste de sfeer van een uitvaartcentrum op een maandagochtend. Geen medaille en laatste in de finale. Terwijl alleen de eerste vijf aankomende boten van start mogen in Rio. Slagvrouw Olivia van Rooijen was gedesillusioneerd. “Aanvankelijk ging het goed, toen zakten we weg. Geen idee waaraan dat nou lag. Technisch liep het wel wat minder op het laatst. Fysiek waren we goed, ik voelde me van te voren sterk.”
Zuur
Ze baalt. “Veel zuurder dan dit kan het niet. De acht zal naar het Olympisch kwalificatietoernooi moeten. Of de dubbelstart in de twee een negatieve rol heeft gespeeld? Daar is geen zinnig antwoord op te geven. Je weet namelijk niet hoe het zou zijn gegaan als we alleen in de acht hadden gestart.“
Hoop
Ook achtroeister José van Veen was verre van vrolijk, er vechten bij haar twee negatieve emoties om voorrang. “We hebben geen medaille. En we moeten via een omweg naar Rio.” Er is hoop, de oranje vrouwen die in 2008 de acht via het kwalificatietoernooi plaatsten, kaapten de zilveren medaille bij de spelen.
Gegroeid
De mannen van de lichte vier hadden hun toernooi beëindigd met een vijfde plaats. “En dat was prima. We hadden heel graag een medaille gewild, maar toch kunnen we terugkijken op een goed toernooi. Elke nieuwe race was beter dan de vorige. We zijn enorm gegroeid dit jaar. Het brons lag binnen bereik, daar eindigden we maar iets meer dan 2 seconden vanaf. We hebben zin in volgend jaar!”, aldus woordvoerder Bjorn van den Ende.
