Ze heeft hard geroeid, is coach van het jaar en leeft als een kosmopoliet. Michelle Darvill streek in Nederland neer en maakt deel uit van de oranje bondscoachstaf. Nu de WK van start ging, is het de allerhoogste tijd om nader kennis te maken. Ze coacht deze week aan de Tsjechische baan waarop ze in 1993 haar eerste wereldtitel veroverde.
“Ik ben tijdens mijn studententijd gestart met roeien, de structuur van onze sport in Canada lijkt best wel op die van Nederland, het studentenroeien is er ook goed ontwikkeld. In 1991 was mijn eerste start bij de wereldkampioenschappen”, zo vat de enige vrouw in de roeicoachstaf van Nederland haar sportcarrière samen.
Steun NLroei, doe mee aan de crowdfunding ’22/’23, dat kan hier, alvast bedankt!
Darvill was een lichtgewicht en kwam bij grote toernooien uit in alle scullboottypes. In de skiff werd ze voor het eerst wereldkampioen. Ze versloeg toen niemand minder dan Laurien Vermulst. “Maar een jaar later was zij veel sneller dan ik was”, voegt ze er uit eigen beweging volledigheidshalve aan toe.
Drie keer goud
Ze verhuisde medio jaren negentig van Canada naar Duitsland. Ze was met een Duitser in het huwelijksbootje gestapt, maar kreeg de nationaliteit van onze oosterburen omdat haar moeder er is geboren. In plaats van de roeikleding met het karakteristieke esdoornblad, startte ze WK’s in de kleuren van haar moederland. En niet zonder succes. Ze won nog eens twee WKgouden plakken, in alle drie de lichte scullboten veroverde zij een wereldtitel.
Na tien seizoenen op topniveau stopte ze met roeien, maar bleef de sport trouw en werd coach. Ze begon in de USA bij een club, ging daarna weer terug naar Canada, werkte voor verschillende verenigingen en werd gevraagd om de bondsploegen onder 23 jaar te coachen.
Slalom
Vervolgens ging ze met de Canadese vrouwenacht aan de slag. Die ploeg was bij de Olympische Spelen van Tokyo de allerbeste, daar zag het in 2019 niet direct naar uit. De grootste vrouwenboot van Canada had zich bij de WK van dat jaar met een vierde plaats wel gekwalificeerd voor de OS, maar stond dus naast het podium.
De weg naar de hoogste olympische trede was een allerminst kaarsrechte. Het leek eerder op een slalomroute met allerlei drempels. “We hadden in de periode na de WK van 2019 natuurlijk net als iedereen veel gedoe door het coronavirus, en toen werden de Olympische Spelen nog eens een jaar uitgesteld. Een maand voor de opening viel een roeister ook nog van haar fiets, brak een sleutelbeen, en moest worden geopereerd.”
Hechtingen
Er zaten meer dan vijftig hechtingen in haar lijf, maar toch redde de onfortuinlijke Kasia Gruchalla – Wesierski het om in Tokyo in de acht te zitten. De aftrap van het toernooi begon met een nederlaag. De Canadese vrouwen verloren van de regerend wereldkampioenen uit Nieuw-Zeeland. De ploeg van Darvill moest in de herkansing de Roemenen voor laten gaan.
Richting de finale was het podium wel in zicht maar leek het goud onbereikbaar. “Binnen het team had zich al een proces ontsponnen waarbij het de roeisters en de stuurvrouw hun doel was de beste finale ooit te varen, dat kwam toen tot een climax.” De korte versie van het resultaat: goud, met een halve bootlengte voor de Kiwi’s.
De medaille en het heldhaftige verhaal sloegen in Canada enorm aan. Maar ook daarbuiten. Darvill werd door roeifederatie World Rowing uitgeroepen tot coach van het jaar. Toch vond ze het weer eens tijd worden voor verandering. Ze maakt sinds het begin van het jaar dus deel uit van het coachteam dat wordt geleid door Eelco Meenhorst.
Uitdaging
“Het Nederlandse programma sprak mij enorm aan en ik vind het uitdagend om in een andere omgeving aan de slag te zijn”. Ze kan goed haar ei kwijt, Darvill is nauw betrokken bij Karolien Florijn en de vrouwendubbeltwee en tweezonder. Die ploegen vormen de halve acht. Allemaal medaillekandidaten bij dit WKtoernooi. Ze onderstreept dat het coachteam van Meenhorst – Freek Robbers, Francesco Fossi, Diederik Simon, de wetenschappers en het ondersteuningsteam ook echt samenwerkt, en met elkaar meekijkt en denkt. Het bevalt haar in Nederland. “Ik ben fan van Amsterdam, de cultuur en de historie vind ik geweldig. Heel veel tijd om elders in Nederland te kijken, was er nog niet, maar ik ben al wel in Giethoorn geweest”, lacht ze.
Ze was onder de indruk van de wedstrijden die in haar ogen Nederland bijzonder maken: de vierkamp, de Varsity en Head of the River. “Het is prachtig om te zien hoeveel plezier er wordt gemaakt. Je kunt zien dat mensen gepassioneerd met roeien bezig zijn. Na de wereldkampioenschappen hoopt ze tijd te kunnen vinden om meer van Nederland te zien.
