Het kwam nogal eens voor dat een verslaggever bij de wereldkampioenschappen maar over één goed presterende NLroeiboot kon berichten. Dit jaar was alles anders. Clichés konden uit de kast. ‘Zilvervloot met gouden randje’, ‘Medailleregen’, ‘Recordoogst’: allemaal raak. Misschien was ‘Roes van Racice’ nog wel de beste samenvatting van de fabelachtige prestaties van de oranje equipe.
Doneer vandaag en maak kans op een professionele 10/13. Het kan hier, alvast bedankt!
Nederland bracht dit jaar vier skiffs op het water. Uniek: alle vier belandden op het erevlot. NLroei sprak ze als eerste. Goud was er voor routinier Corné de Koning die enigszins ingehouden zijn blik binnenhaalde, want hij de volgende dag nog een finale. Martine Veldhuis moest diep en dat ging ze ook. Ondanks haar intense vermoeidheid kon ze haar finalegevoel beschrijven. Melvin Twellaar zocht naar woorden, maar kon de goede niet vinden. En daarmee zei hij het eigenlijk.
Vendi, vidi, vici
Voor zover dat belangrijk is: deze redacteur kreeg voor het eerst bij een WK een brok in den keel. Dat gebeurde bij de slotmeters van de gouden finale van Karolien Florijn. Het zal ermee te maken hebben dat ik nogal wat zware WKskiffeuses enigszins persoonlijk ken. Hette Borrias bijvoorbeeld, zij pakte in 1979 brons. In de ruim 40 jaar erna probeerde een aantal dappere dames vergeefs skiffend het podium te bereiken, maar dat mislukte altijd. En toen kwam Karolien Florijn, ze zag, en ze overwon.
