Soepel, in stijl en met een relatief lange haal skifft Ieke Schiferli drie keer per week over het Utrechtse Merwedekanaal. Gisteren vierde ze haar eenentachtigste verjaardag. Als junior begon ze als veertienjarige bij Viking. Het is een dame vol wijsheden en levenskracht. En ze is al jaren chronisch ziek. NLroei trof haar eerder, en het gesprek begon aan het vlot.
“Kun je me even helpen met het tillen van mijn skiff?”, vroeg ze vriendelijk. “Roeien gaat nog prima, in en uit de boot stappen ook, maar het eruit tillen lukt niet meer.” Haar verenigingsgenoten weten dat en helpen haar waar nodig. “Eigenlijk ben ik van nature veel meer een ploegroeier, ik kies er echter bewust voor om te skiffen”, stelt ze.
Dat heeft een aanleiding. “in 2005 kreeg ik de diagnose lymfeklierkanker, toen ben ik behandeld met chemokuren. Op zich ging dat goed, maar mijn conditie holde achteruit. Ik werd lange periodes in het ziekenhuis opgenomen. Kwam nauwelijks nog buiten en dat mistte ik enorm. Gelukkig kreeg ik een fietsergometer op mijn kamer en kon ik in het ziekenhuis op de Concept2. Sporten heeft me in die periode enorm geholpen.”
Eigen tempo
Zodra het weer kon, stapte ze de boot weer in. “Ik kies voor de skiff omdat ik daarin mijn eigen tempo kan bepalen, even kan uitrusten wanneer mij dat goed uitkomt. Uiteraard mis ik in de boot het sociale aspect. Maar dat compenseren we na afloop in de kantine met de andere veteranen”, zegt de Vikingroeister lachend.
Ze heeft haar hele leven al baat bij roeien. “Op mijn veertiende ben ik begonnen. Ik had last van mijn rug, en de huisarts zei dat ik aan een buitensport moest gaan doen. Via via kwam ik bij Viking. Het werd stijlroeien, je kreeg punten voor netjes bewegen. Er moe van worden was niet de bedoeling. Wedstrijdroeien was er niet voor meisjes, en dat was er ook nog niet zo heel lang voor vrouwen. In mijn juniorentijd heb ik dankzij het stijlroeien wel mijn technische basis gelegd.”
Vehikel
In haar jonge jaren verdween de rugpijn, maar de roeiboot werd ook haar vehikel om de hobbels en dalen van het leven te kunnen nemen. Ze doet er niet zielig over, maar Schiferli kreeg het zwaar voor haar kiezen. De vader van haar kinderen stierf, haar kanker kwam weer terug, maar het ergste van alles: haar dochter Marjolein is recent overleden. Bij leven was zij een drijvende kracht achter het jeugdroeien bij Viking, zelf roeide Marjolein ook vaak.
“Marjolein had een aangeboren hartafwijking. Daar viel in het begin mee te leven, maar naarmate ze ouder werd, namen de bijverschijnselen steeds meer toe.” Begrijpelijkerwijs heeft Ieke veel verdriet van het keiharde feit dat ze afscheid moest nemen van haar lieve dochter. “Ik denk daar veel aan, en pieker er overdag over. Daardoor sliep ik vannacht slecht. Vanochtend voelde ik me niet zo goed, maar toch verheugde ik me op het roeien. Je weet dat je je na de training weer goed voelt. En dat bleek ook”, zegt ze nadat negen kilometer had geskifft.
Meefietsen
Is roeien een wondermiddel? “Welnee, voor mij misschien wel, maar zeker niet voor iedereen. Bij mij is het puur omdat ik het leuk vind om te doen. Ik heb geluk dat ik het nog altijd kan. En dat ik het kan opbrengen om het weer te gaan doen als ik me niet goed voel. Soms heb ik wel eens wat omdat mijn immuunsysteem niet meer goed werkt. Anderen raad ik vooral aan om dat te blijven doen wat ze leuk vinden. Dat helpt. Ook bij alle narigheid van het leven. Ik houd er niet van om eindeloos over alle ziektes van mijn leeftijdsgenoten en mijzelf te praten. Ik zeg als het de spuigaten uitloopt vaak ‘je gaat niet dood zonder iets te krijgen”.
Ze kijkt heel graag naar de mooie kanten van het leven en Ieke Schiferli verheugt zich op de Heineken en de Head. “Dan ga ik meefietsen. Met de Vikingploegen, maar ook met mijn kleinzoon Quinten die nu bij Triton roeit. Hij was al eens nationaal kampioen met de jongensacht van Viking. Dat vind ik nou leuk: oma en kleinzoon, beiden jeugdkampioenen van één club.”
