We lezen steeds meer over coastalroeien, ook wel coastal rowing of kustroeien genoemd. Ruim tien jaar geleden zei het de meeste mensen niets, al roeide een dochter van vrienden van mij altijd op de Kaag. Dat is een meer in Zuid-Holland en daar is het water geen makkie. Geleidelijk kwam er meer aandacht voor en er staan nu drie sprintnummers voor coastalroeien gepland bij de Olympisch Spelen van 2028 in Los Angeles. Daar worden de laatste twee lichte roeinummers voor ingeleverd.
Wat me opvalt en nu ook weer is dat mensen uit de Nederlandse equipe van het “klassieke” roeien ook met succes uitkomen in coastalboten. Als ik er naar kijk, zie ik roeiers over het strand hollen naar hun boot, een stuk in de golven roeien en aan het eind weet terug rennen over het strand. De roeibeweging is dus minder bepalend. Het lijkt echter wel roeiers te trekken en voor de sprintwereldkampioenschappen was afgelopen week ook aardig wat aandacht. Onze eigen bond besteedt er ook aandacht aan en heeft naast Ronald Florijn ook Bjorn van den Ende tot bondscoach benoemd. De laatste heeft geen kinderen in de equipe.
Ik heb zelf roeien altijd een leuke sport gevonden, maar of ik coastalroeien zou willen, ik weet het niet. Het hollen over het strand trekt mij niet en gewoon op een kanaal of rivier kunnen roeien vind ik wel zo prettig. Ook blijkt de organisatie van een toernooi lastig, want het programma werd bij de WK vanwege het weer vaak veranderd en wedstrijden vervielen of er konden minder ploegen meedoen. En of de roeisport erdoor zal groeien betwijfel ik, want lang niet overal kun je coastalroeien en is het nu echt zo spectaculair? Maar goed, we gaan het zien.
